Cześć. To opowiadanie zamieściłem też na nieoficjalnym forum "Na sygnale" Wracam, obiecuję więcej prywaty, ale też mniej zamieszania - chociaż i tak najbardziej lubię opisy interwencji. i spraw. Postaram się, żeby każdy znalazł coś dla siebie, wszystko miało ręce i nogi. Oczekuję na konstruktywną kytykę.
Fan Fiction serialu "Policjantki i policjanci" Przedstawiona historia jest w całości wymyślona - zbieżność osób i adresów PRZYPADKOWA!
Godzina 17:00, radiowóz zaparkowany przed Komendą Miejską Policji we Wrocławiu.
Ta noc zapowiadał się zupełnie zwyczajnie – odprawa przebiegła podręcznikowo. Nawet brakowało ochrzanu za wyniki. Nigdy się nie skarżył – wybrał robotę w której zawsze będzie podlegał przełożonym i uprawiał „kult statystyk” Jednak ostatnio było tego za dużo, potem wszyscy szybko wyłazili, ani pogadać ani nic. Dobra, nie ma co roztrząsać. Teraz tylko poczekać na Olę. Poszła do dzielnicowych zapytać o dalsze losy małego chłopca w rodzinie którego kilka dni temu interweniowali w związku z przemocą – chyba tylko alkohol dodał matce odwagi do złożenia zawiadomienia i „zezwolenia” na zatrzymanie partnera. Z drugiej strony nie była pijana, a aspirant nie lubił się czepiać. W jego ocenie wtedy dawała radę zająć synem. Zwłaszcza, że już wcześniej tam kursowali, żeby usłyszeć klasyczne „Nic nie zgłaszam” Dziecko miało siniaki na rękach i na nogach. Wiedział, że bez zeznań nie udowodnią przemocy – facet zaraz wymyśli, że dziecko spadło z łóżka, boiska, dywanu czy latającego jednorożca. Na szczęście „ostatniego razu” kilka browców wypitych już chyba z braku wyjścia dodało kobiecie odwagi. Byle tylko się nie wycofała...funkcjonariusz miał nadzieję, z drugiej strony doświadczenie nie napawało zbytnim optymizmem. No i gdyby wszystko poszło „happy” Olka by już by wróciła. Z drugiej strony co ona tak długo wędruje po dzielnicowych, zaraz znowu posypią się na nich gromy. O, idzie. Po chwili otworzyły się drzwi radiowozu i ruszyli w kierunku powierzonego im tej nocy rewiru.
— Pani posterunkowa, opóźniasz wyjazd, więc chyba dowódca ma prawo wiedzieć co ustaliłaś?
— A co mogłam ustalić? — żachnęła się młoda brunetka rozpoczynając uporczywie wpatrywać się w okno. Białach wiedział, że z początku często zbyt emocjonalnie podchodziła do tego wszystkiego, ale teraz? Z drugiej strony może ten niewielki człowiek, któremu tam działa się krzywda tak na nią podziałał.
— Taka robota, zrobiliśmy co do nas należało. Nie myśl o tym – mruknął pocieszająco mając nadzieję, że to wystarczy, by uspokoić Aleksandrę.
— No to twoja słynna, policyjna intuicja zawodzi, bo następnego dnia pomimo wątpliwości podtrzymała skargę, a skurwiel siedzi pod troskliwą opieką Kobielaka — dodała z uśmiechem. Właśnie po to odwróciła twarz do szyby – chciała ukryć swoją minę. Naprawdę jej ulżyło, gdy to usłyszała. Zbyt często są bezsilni, a oprawcy śmieją się im w twarz. Początkowo nie mogła tego wytrzymać, z czasem nauczyła się dystansować. Kiedyś broniła się przed tym jak tylko mogła, pamiętała te nieopierzone czasy gdy bała się, że w tym wszystkim przestanie widzieć potrzebujących pomocy ludzi.Z każdym dniem przekonywała się, że nie jest tak źle jak myślała. Klucz to właściwe podejście. Jej partner wyszczerzył zęby kręcąc głową.
— Żartuj tak dalej z przełożonego to zaczniesz pieszy patrol za radiowozem – mruknął, ale był z niej dumny. Czasem martwił się o młodą, gdy widział jak się w to wszystko angażuje. Z drugiej strony taka ciągła jeszcze, mimo wielu patroli „świeżość” często ułatwiała jej postrzeganie pewnych rzeczy o jakich mu, normalnemu facetowi nawet się nie śniło. Tworzyli zgrany team wzajemnie się uzupełniając.
— Ale aż nawet nie przeszkadza mi, że znowu będziemy się szarpać z pijanymi i naćpanymi w klubach.
— Dobrze wiedzieć, w takim razie pójdziesz na pierwszą linię frontu — odparł z pewnością siebie, choć tak naprawdę nie na serio. Był prawdziwym facetem i wiedział po co szedł do policji.
— O nie, nie mój drogi. To ty dowodzisz, prowadzisz mnie ku szlachetnemu zwalczaniu wrocławskiego zepsucia i bezprawia — zażartowała, cieszyło ją, że tak świetnie się dogaduje z kolegą z pracy. Między tym całym bagnem do którego jeździli miała kogoś z kim mogła się pośmiać, poklnąć. Bardzo to ceniła.
— Dobra, zgłoś, wiesz, że wjeżdżamy na dzielnię.
— Zero Zero zgłoś do Zero Pięć.
— Zero Zero zgłaszam się — odparł Jacek powstrzymując ziewnięcie.
— Dobranoc —rzucił Białach podśmiechując. Mimo częstych przekomarzań naprawdę lubił Nowaka.
— No, no, dzięki. Jak chcesz pożyczę ci poduszkę — zaśmiał się młody dyżurny.
— To może innym razem — wcięła się Ola — na razie zgłaszam, że rozpoczynamy patrol wyznaczonej dzielnicy, właśnie wjechaliśmy na nasz teren.
—Przyjąłem, bez odbioru!
— Tak długo nie wracałaś, że już zacząłem się zastanawiać czy nie poszłaś tam szczególnie dla któregoś dzielnicowego? — podpuścił partnerkę Mikołaj czyniąc aluzję do tego, że początkowo co chwilę chodziła na randki.
— No co ja zrobię jak w patrolówce żadnych interesujących facetów? — odparła weseląc się.
— Cięta riposta pani posterunkowa. To co Tomek czy Bartek?
— Pudło, na razie nikogo nie chcę.— westchnęła ramionami. Po tym związku z Jackiem musiała być ostrożna, żeby nikogo nie zranić. Oczywiście jak już się zdecyduje — A ty?
— A ja byłem ostatnio na komedii romantycznej...z córkami — dodał szybko widząc jej pytający wzrok.
— I jak?
— To było świetne.
— Aspirant Białach fanem komedii romantycznych? — młoda posterunkowa wyraźnie się ożywiła i wpatrując wzrok w kierowcę żądała odpowiedzi.
— Eee tam, filmu nawet nie pamiętam, ale te kurczaki w kubełku... Pierwszy friko, reszta za pół ceny...miodzio — poinformował rozmarzając się z powrotu do wspaniałych chwil spędzonych na jedzeniu, a Wysocka omal nie zakrztusiła się ze śmiechu gdy usłyszała te wspomnienia
— Zero Pięć zgłoś do Zero Zero
— Piątka, zgłaszam się, co już się za nami stęskniłeś? — zapytał retorycznie Mikołaj odbierając zgłoszenie.
— Prawie zgadłeś! — żywo skomentował dyżurny — Armii Ludowej 7, mieszkania trzy. Podobno dwa osiłki wtargnęły do mieszkania, wpychając jednocześnie protestującą gospodynię. Zgłasza sąsiadka, która akcję widziała z klatki schodowej, pani Dominika Gorsz z mieszkania sześć. Włączcie sobie górę z zachowaniem szczególnej ostrożności i sprawdźcie to.
— No dobra, przyjęłam, Armii Ludowej 7, mieszkania 3. Będziemy do trzech minut, bez odbioru — potwierdziła Ola włączając sygnały świetlno — dźwiękowe.
— Co myślisz jakieś nietypowe włamanie, sposób na kradzież? — spytała Ola.
— Raczej nie, wiesz, nie zrobiliby tego tak po prostu dając się rozpoznać. A o kominarkach ta sąsiadka pewnie by powiedziała - Wiesz, może z kimś się pokłóciła, ten ktoś trochę wypił i... postanowił pogodzić się albo siłowo udowodnić swoje racje. Zobaczymy na miejscu.
Armii Ludowej 7
Najpierw ustały sygnały dźwiękowe, potem „kogut” przestał migać i radiowóz zatrzymał się pod znanym policjantom budynkiem. Okolica niezbyt ciekawa – ciasno przylegające do siebie bloki ozdobione przez niecenzuralne graffiti lokalnych „artystów”, a po drugiej stronie kiosk, monopolowy, mały obskurny bar i dalej blokowiska. To co na nich namalowano było niestety częstym, choć niemiłym powitaniem patrolu. Pracownicy Komendy Miejskiej znali to miejsce, bezrobocie i alkohol prowadziły tutaj do awantur i stosowania przemocy. Ola i Mikołaj szybko wyszli z samochodu biegnąc w stronę miejsca interwencji. Kiedy już byli w starej kamiennicy już oczekiwała na nich starsza sąsiadka, która zgłosiła zdarzenie.
—Dzień Dobry, to ja dzwoniłam, widziałam jak podjechaliście. Zresztą oni chyba też, bo uciekli jak kryminalisty!
— Ale co, gdzie? — próbował ustalić zdezorientowany Mikołaj.
— No tam, drugim wyjściem, przed minutą dosłownie — relacjonowała wyraźnie podekscytowana swoją rolą starsza pani, która zaczyna już dostawać zadyszki od szybkiego mówienia.
—Doobra, proszę tu zostać — — krzyknął Mikołaj i wraz ze swoją partnerką pobiegli śladem podejrzanych uciekinierów. Trafili na małe podwórko z trzepakiem w całości otoczone przez szeregowe zabudowania mieszkanlne. Ze strony od której podjechali nie mieli szans zauważyć niczego podejrzanego. Niestety w pobliżu nie było żadnych świadków. Dwójka patrolowców podbiegła do sąsiadującej z podwórzem ulicy. Kilka aut przejeżdżało (i kilka, co nie uszło uwadze policjantów było źle zaparkowanych), ale pieszych mało. Tylko jakiś starszy, ubrany dość elegancko pan – byli przekonani, że część pewnie pochowała się na ich widok. Taka robota. Podeszli do staruszka, który był jedyną szansą.
— Dzień Dobry aspirant Białach, posterunkowa Wysocka komenda Miejska. Proszę powiedzieć, czy widział pan kogoś wybiegającego stamtąd? — Mikołaj rozpoczął rozpytanie wskazując ręką na rejon, który go interesuje.
— Nie, uciekać to nie, ale faktycznie przed chwilą wyjechał stamtąd samochód, taki czarny.
— Ale ford, volvo, peugoet, fiat? — Mikołaj dążył do zbadania sprawy.
— Nie wiem, nie znam się, poza tym słabo widzę, a on naprawdę szybko jechał.
—Może zapamiętał pan jakieś wyróżniające się szczegóły albo kierowcę?
— No niestety, nie pomogę.
— Dobrze, dziękujemy — dowódca teamu szybko przerwał rozmowę i pośpiesznie wrócli do bloku.Czekała tam na nich kobieta którą widzieli wcześniej.
—I co, uciekli? — zapytała ciekawska mieszkanka.
— Niestetety nie udało nam się ich złapać. Ola sprawdź panią, ja polecę do tego lokalu, który zgłaszała sprawdzić co tam się stało i czy nie potrzebują karetki.
— Dobrze, poproszę dowód osobisty
Mikołaj nerwowo zapukał do drzwi, po chwili usłyszał, że ktoś podchodzi. Mieszkanka zerknęła przez judasza i uchyliła drzwi. Była ta na oko 40 bardzo ziemistej, bladej urody. Sprawiała wrażenie wystraszonej, ale wygląd twarzy mógł to potęgować. Pani była chuda i w sumie ubrana schludnie – luźna biała bluzka i dżinsy.
— Dzień Dobry, aspirant Białach, Komenda Miejska. Podobno działo się tu coś niepokojącego, nic pani nie jest?
— Nie – odpowiedziała stając na progu i nerwowo się rozglądając Może niech pan wejdzie.
— W porządku — zgodził się Mikołaj przechodząc przez próg. Świetnie wiedział jak w tej dzielni postrzegana jest współpraca „z psiarnią”
— Mamo coś się stało? Czy to byli przestępcy? - zapytał kilkulatek z bujną czupryną na głowie, który wyściubił nos z jednego z pokoi.
— Nie kochanie. Idź do siebie, jeszcze trochę się pobaw. Potem przyjdę i razem się pobawimy.— gdy upewniła się, że syn zamknął drzwi kontynuowała zeznanie — To wszystko przez mojego brata
— To on tutaj był przed chwilą? — drążył temat Mikołaj zapisując odpowiedzi.
— Nie, on niedawno wyszedł z więzienia. Wcześniej mi pomagał, po tym wyjściu raz przyszedł czy go przenocuje. Zgodziłam się, w końcu brat. Rozumie pan.
— Mikołaj wchodzę — odezwała się przez radiostację Wysocka i niemal natychmiast usłyszeli pukanie.
— To moja partnerka z patrolu — wyjaśnił Białach podchodząc z mieszkanką do wejścia. Gdy Aleksandra weszła pokazał jej notatnik, który szybko pochłonęła wzrokiem i wrócił do sprawdzania faktów.
— Wepchnęli panią do mieszkania i co było dalej?
— No wtargnęli, wszędzie się rozglądali, dziecko mi wystraszyli. Zresztą mnie też, przecież to takie osiłki, że co bym poradziła? Na koniec przez uchylone okno usłyszeli was na szczęście to tylko kazali yyy, żeby braciszek jak go określili dla własnego dobra się znalazł.
— Jak by pani opisała sprawców? — do rozmowy postanowiła włączyć się Ola.
— No jeden w czarnych dresach, a drugi dżinsy miał takie na sobie...granatowe. Oboje mieli podobne, ciemne koszulki. Jeden był blondynem, jasnym, miał taką...pyzatą twarz. Drugi taki bardziej barczysty, łysy, dobrze zbudowany, ten w ciemnych spodniach.
— A wzrost?
— Myślę, że ten bardziej barczysty, łysy sto siedemdziesiąt, a ten drugi niższy.
— Może jeszcze coś nietypowego zwróciło pani uwagę, znamiona, tatuaże? — Ola próbowała zawęzić choć trochę krąg ewentualnych podejrzanych.
— Nie, sama pani rozumie – cała w nerwach byłam.
— Dobrze, a kiedy brat tu nocował? — kontynuował Mikołaj
— Ze trzy dni temu.
— I od tamtej pory... — Ola także próbowała coś z pokrzywdzonej wyciągnąć.
— Nie dzwonił, nie odbierał. Martwić się zaczęłam, on zawsze był trochę niepokorny. Nigdy się nie podporządkowywał.
— A mówił coś jak tu był?
— Nie no, przyszedł późno wieczorem, zmęczony szybko usnął. Rano tylko zostawił kartkę, dzięki, odwdzięczę się, wyszedł zanim wstaliśmy.
— A za co przebywał w więzieniu? — zapytał Mikołaj.
— No udział w pobiciu, ale był zaczepiony, a po alkoholu to...sam pan rozumie.
— A jakieś miejsce gdzie przed zatrzymaniem często chodził, znajomi?
— No obracaliśmy się w trochę innych środowiskach, na Krzyki do kogoś chyba jeździł, ale dokładnie nie wiem.
— A pisał z więzienia? — Aleksandra cały czas skrupulatnie zapisywała odpowiedzi.
— Nie, no słaby mieliśmy przez ten czas kontakt.
— A wasi rodzice?
— No matka przy Niepodległości 14, w tych jedynych drzwiach na parterze, ale byłam przedwczoraj i nic nie mówiła, żeby jakoś po wyjściu...próbował się kontaktować.
— Mówiła pani nie odbierał — podłapał Mikołaj — Proszę spróbować przedzwonić.
Niestety próba bez skutku. Ola spróbowała jeszcze ze swojego telefonu z równie miernym efektem. Sprawdzili panią i jej brata po czym wrócili na patrol.
W radiowozie.
—Zero Zero zgłoś do Zero Pięć
—Zero Zero zgłaszam się
—Sprawa jest powiązana z Pawłem Kossoniem, ten co niedawno wyszedł z Kluczborskiej, sprawdzałeś nam go. Musimy go znaleźć, on i jego rodzina może być w niebezpieczeństwie. My teraz udajemy się na Niepodległości, rozpytać matkę. Ty napisz na Kluczborską, niech wychowawca skrobnie mi jak się zachowywał, z kim miał widzenia. Nie wzywamy go, chyba, że sam stwierdzi, że było coś nietypowego. Proszę także o doprowadzenie Kossonia, gdyby ktoś go legitymował — przekazał Białach dodając także rysopisy sprawców, którzy wtargnęli do mieszkania Anity Karpiel, siostry pana Kossonia.
1 Czy patrol sobie poradzi z powierzonymi im sprawami?
2 Jak rozpoczną się kłopoty aspiranta Białacha?
Dziękuję za przeczytanie. Zapraszam także na forum: www.policjantkiip.ugu.pl oraz www.nasygnale.ugu.pl (tylko to pierwsze jest moje) Wiem, że społeczność Pip jak na razie opiera się głównie na blogach, ale może forum też dacie szansę. Pozdrawiam.
piątek, 26 lutego 2016
wtorek, 13 października 2015
Wracam!
Witam!
Już wkrótce nowa porcja opowiadań. Brak czasu dał o sobie znać - odtąd części będą rzadziej, będzie prywata, ale raczej więcej miejsca poświęcę opisom interwencji. Zresztą - jak będzie zobaczymy ;) Z powodu długiej przerwy zacznę jakby "od nowa" od części z patrolem 05, który będzie miał sprawę z dość poważnym problemem w tle. Raczej stare wątki zastąpię nowymi, ale jak już napisałem życie prywatne raczej nie zdominuje tej tfurczości takie opowiadanie piszę o "Na sygnale", na forum tego serialu. Tutaj jakoś mi ni pasują, opisywanie tego nie sprawia mi tyle frajdy - wolę sprawy prowadzone przez naszych funkcjonariuszy. Postaram się, żeby fani prywatnego życia bohaterów byli choć trochę zadowoleni - jak wyjdzie zobaczymy :-)
P.S Przewiduję zmianę szablonu graficznego bloga
Już wkrótce nowa porcja opowiadań. Brak czasu dał o sobie znać - odtąd części będą rzadziej, będzie prywata, ale raczej więcej miejsca poświęcę opisom interwencji. Zresztą - jak będzie zobaczymy ;) Z powodu długiej przerwy zacznę jakby "od nowa" od części z patrolem 05, który będzie miał sprawę z dość poważnym problemem w tle. Raczej stare wątki zastąpię nowymi, ale jak już napisałem życie prywatne raczej nie zdominuje tej tfurczości takie opowiadanie piszę o "Na sygnale", na forum tego serialu. Tutaj jakoś mi ni pasują, opisywanie tego nie sprawia mi tyle frajdy - wolę sprawy prowadzone przez naszych funkcjonariuszy. Postaram się, żeby fani prywatnego życia bohaterów byli choć trochę zadowoleni - jak wyjdzie zobaczymy :-)
P.S Przewiduję zmianę szablonu graficznego bloga
niedziela, 19 lipca 2015
WSZELKIE FAKTY ZAWARTE W OPOWIADANIU ZWŁASZCZA TAKIE JAK NAZWY ULIC CZY NAZWISKA SĄ CAŁKOWICIE ZMYŚLONE!
Dla Moniki Kownackiej był to dzień wolny, dlatego tak bardzo się wkurzyła...Młody się cieszył, planowali spędzić czas razem, a Artura nie ma. I pewnie znowu usłyszy to pieprzone: "Sama nie jesteś lepsza." Tylko, że ona ma służbę i nigdy nie wychodzi cichaczem jak tchórz. Czasem po prostu musi, ale go uprzedza, wiedział na co się piszę - w policji nigdy nie da się wszystkiego zaplanować, w końcu od tej roboty zależy bezpieczeństwo ludzi. Początek ranka był tak zły, że najchętniej nie wychodziłaby spod ciepłej, pasiastej, miłej kołdry, ale musiała. Franek zapewne zaraz wstanie, jeszcze jemu będzie trzeba tłumaczyć. Odkryła się, wzięła łyk wody ze stojącej obok łóżka małej, kremowej szafki i powłócząc nogami przeszła do łazienki zaklinając w myślach na czym świat stoi. Szybkie szorowanie zębów, przemycie twarzy - w lustrze stwierdziła, że jej wygląd ujdzie. Przy małym stole w kuchni siedzieli już jej mąż i syn - przywitała ich buziakiem, poprawiając sobie humor, na dodatek kanapki też już czekały. I to takie jak lubi, z pomidorkiem, ogórkiem i solą. Oni to jednak są kochani.
- Ciesz się, bo chciałam już robić dziką aferę, że cię nie ma - powiedziała z wyrzutem do małżonka, który tylko tajemniczo się uśmiechnął. Naprawdę dziwny początek dnia, ale może reszta będzie w sumie znośna? - zapytała ironicznie w myślach.
Tymczasem na komendzie trwał kolejny zwykły dzień pracy. Wprowadzono zmiany - tak oto za długim biurkiem, pełnym papierów siedział Marek, a przy stole i nieco mniejszej kupce dokumentów pracował Jacek. Oprócz tego mieli oczywiście telefony i najnowocześniejsze komputery na jakie było stać firmę - zacinały się raz na 10 minut, więc na szczęście były dwa. Policjanci właśnie kontynuowali rozmowę, Jacek Nowak opowiadał o swojej poprzedniej pracy.
- Wiesz, dzielnicowy na wiosce, kompletnie zabita dechami, konserwatywna. Mnie tam pasuje, sądy uważają za złodziei, rodzinę za wartość, tylko sobie spacerować. Najgorzej, że czasem bydło durnie po pijaku wypuszczali byki, krowy i zaganiaj to jakoś, żeby ludzi nie pozabijali, bo środków przesłać dyżurny z Rzeszowa nigdy jakoś nie miał jak - opowiadał Markowi, który oparł twarz na łokciu śmiejąc się.
- No co, a ty od zawsze u Wojtka na naszej bazie? - spytał wyluzowany Nowak.
- Od zawsze, ale pamiętam jeszcze starego komendanta.
- Widać, żeś stary - odparł śmiejąc się Nowak i wywołując na twarzy kolegi "święte oburzenie", ale pech chciał, że nie miał czasu się odgryźć. Zadzwonił "jego" telefon
- Komenda miejsca policji, oficer dyżurny, młodszy aspirant Marek Dorosz, słucham.
- Halo? Wypadek na Garbatej, przy starej kopalni.
- Czy są ranni, potrzebna jest na miejscu karetka pogotowia?
- Nie, jedno auto jest trochę uszkodzone, no jechał jak wariat i mnie zepchnął na chodnik, lusterko uszkodzone.
- Ile aut brało udział w zdarzeniu?
- No dwa, ja i ten kretyn.
- Jak pana godność?
- Roman Biernat, zresztą wysyłaj pan tą drogówkę, cały dzień nie będę tu stał.
- Dobrze, już wysyłam na miejsce naszych funkcjonariuszy.
- RD 33 zgłoś do 00
W mahoniowym, ciemnym pomieszczeniu przy małym biurku siedział starszy prokurator - łysy, z siwym wąsem, w markowym garniturze. Dobrze zbudowany, budzący respekt, z poważną miną, która niejednego już onieśmieliła. Czekał bawiąc się palcami. W końcu młody, niepozorny funkcjonariusz Straży Więziennej wprowadził Napierskiego. Ten ostatni miał na sobie białą koszulę i eleganckie spodnie, założone specjalnie na tę okazję.
- Słucham - zaczął prokurator poważnie i ze szczerą uwagą przypatrując się przesłuchiwanemu.
- Ostatnio wszystko powiedziałem kiedy, to sprawdzicie? - zapytał natarczywie, wzbudzając gniew urzędnika. Wyjdzie stąd jeśli nie dzięki współpracy to dzięki UCIECZCE. Miał prokuratora w nosie, ale nie mógł tego powiedzieć. Ona...wróciła, kiedyś byli bardzo blisko. Prawdziwe rodzeństwo, wspierali się. Może gdyby nie to wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Przeklęte 11 lat temu nie wróciła z cholernej imprezy, szukali oni, szukała policja, w końcu zapomniał. PRAWIE, bo nigdy nie całkowicie. W końcu formalnie uznano ją za zmarłą, to w trakcie jej zaginięcia zaczął cpać. Niedawno się odnalazła. Adwokatowi nie udało się uzyskać żadnych konkretów, tylko ONA mogła mu to powiedzieć, ale była w szpitalu, podobno było z nią ciężko. Oczy nie mogły mu się nie zaszklić, gdy o tym myślał. Zemści się na tych skurwielach, nie boi się mafii, po to ją wydał. W końcu usunie to trawiące poczucie winy, o których udało mu się całkiem niedawno choć na chwilę zapomnieć. To też teraz sobie wyrzucał, że zapomniał, że się odurzał. Choć prochy, nie zawsze pomagały, czasem namawiały do samobójstwa. Tylko wiara go ocaliła. Wiara w jej odnalezienie. Musiał z nią pogadać, dowiedzieć się o co tu chodzi, choćby miał gołymi ręcami zadusić tego durnego prokuratora i klawisza.MUSIAŁ poznać jej oprawców, historię, odpowiedzialnych za jej stan i zaginięcie - wtedy będą modlić się o śmierć.
- Nie przyśpieszy pan tego marnując mój czas - odparł prokurator niemal doprowadzając Napierskiego do furii, to chyba był cud, że się opanował.
Postanowili pójść na spacer - bez celu włóczyli się po rynku słuchając ulicznych grajków, fontanny, zwykłych uroków tłocznych miejsc i ulic. Nieco zmęczeni upałem usiedli, Artur zaproponował, że kupi colę. Już mu było gorąco. Monika kazała tylko dokupić też jednorazowe kubeczki, ten tylko się uśmiechnął, ale po co mu awantura z kobietą? Zrobił jak kazała, "czasem" dla świętego spokoju był trochę pantoflarzem, wziął też chleb i zaczęli karmić gołębie. Po chwili zleciała się ich masa, normalnie nawet nie wiedzieli skąd:
- Żeby było sprawiedliwie chyba musisz dokupić pokarmu - zaśmiała się Monika, a z nią wszyscy
Tymczasem we wrocławskim zakładzie karnym dobiegło końca widzenie Doroty i jej matki. Jeszczer żona Krzyśka była zabierana do celi. Idąc myślała sobie:
" Im mniej wiesz tym lepiej śpisz mamo, ale mu nie podpuszczę. Zabrał MI syna. Policjant. Najpierw napuszczę jakiś tabloid. Policjant, kat dla rodziny się przyjmie. Potem zainteresują się "wyższe" media, a zanim sąd w tym kraju wyda zgodę na złamanie tajemnicy dziennikarskiej i powiąże z tym mnie zdążę się zestarzeć" - takie demoniczne myśli krążyły się w jej głowie.
Dla Moniki Kownackiej był to dzień wolny, dlatego tak bardzo się wkurzyła...Młody się cieszył, planowali spędzić czas razem, a Artura nie ma. I pewnie znowu usłyszy to pieprzone: "Sama nie jesteś lepsza." Tylko, że ona ma służbę i nigdy nie wychodzi cichaczem jak tchórz. Czasem po prostu musi, ale go uprzedza, wiedział na co się piszę - w policji nigdy nie da się wszystkiego zaplanować, w końcu od tej roboty zależy bezpieczeństwo ludzi. Początek ranka był tak zły, że najchętniej nie wychodziłaby spod ciepłej, pasiastej, miłej kołdry, ale musiała. Franek zapewne zaraz wstanie, jeszcze jemu będzie trzeba tłumaczyć. Odkryła się, wzięła łyk wody ze stojącej obok łóżka małej, kremowej szafki i powłócząc nogami przeszła do łazienki zaklinając w myślach na czym świat stoi. Szybkie szorowanie zębów, przemycie twarzy - w lustrze stwierdziła, że jej wygląd ujdzie. Przy małym stole w kuchni siedzieli już jej mąż i syn - przywitała ich buziakiem, poprawiając sobie humor, na dodatek kanapki też już czekały. I to takie jak lubi, z pomidorkiem, ogórkiem i solą. Oni to jednak są kochani.
- Ciesz się, bo chciałam już robić dziką aferę, że cię nie ma - powiedziała z wyrzutem do małżonka, który tylko tajemniczo się uśmiechnął. Naprawdę dziwny początek dnia, ale może reszta będzie w sumie znośna? - zapytała ironicznie w myślach.
Tymczasem na komendzie trwał kolejny zwykły dzień pracy. Wprowadzono zmiany - tak oto za długim biurkiem, pełnym papierów siedział Marek, a przy stole i nieco mniejszej kupce dokumentów pracował Jacek. Oprócz tego mieli oczywiście telefony i najnowocześniejsze komputery na jakie było stać firmę - zacinały się raz na 10 minut, więc na szczęście były dwa. Policjanci właśnie kontynuowali rozmowę, Jacek Nowak opowiadał o swojej poprzedniej pracy.
- Wiesz, dzielnicowy na wiosce, kompletnie zabita dechami, konserwatywna. Mnie tam pasuje, sądy uważają za złodziei, rodzinę za wartość, tylko sobie spacerować. Najgorzej, że czasem bydło durnie po pijaku wypuszczali byki, krowy i zaganiaj to jakoś, żeby ludzi nie pozabijali, bo środków przesłać dyżurny z Rzeszowa nigdy jakoś nie miał jak - opowiadał Markowi, który oparł twarz na łokciu śmiejąc się.
- No co, a ty od zawsze u Wojtka na naszej bazie? - spytał wyluzowany Nowak.
- Od zawsze, ale pamiętam jeszcze starego komendanta.
- Widać, żeś stary - odparł śmiejąc się Nowak i wywołując na twarzy kolegi "święte oburzenie", ale pech chciał, że nie miał czasu się odgryźć. Zadzwonił "jego" telefon
- Komenda miejsca policji, oficer dyżurny, młodszy aspirant Marek Dorosz, słucham.
- Halo? Wypadek na Garbatej, przy starej kopalni.
- Czy są ranni, potrzebna jest na miejscu karetka pogotowia?
- Nie, jedno auto jest trochę uszkodzone, no jechał jak wariat i mnie zepchnął na chodnik, lusterko uszkodzone.
- Ile aut brało udział w zdarzeniu?
- No dwa, ja i ten kretyn.
- Jak pana godność?
- Roman Biernat, zresztą wysyłaj pan tą drogówkę, cały dzień nie będę tu stał.
- Dobrze, już wysyłam na miejsce naszych funkcjonariuszy.
- RD 33 zgłoś do 00
W mahoniowym, ciemnym pomieszczeniu przy małym biurku siedział starszy prokurator - łysy, z siwym wąsem, w markowym garniturze. Dobrze zbudowany, budzący respekt, z poważną miną, która niejednego już onieśmieliła. Czekał bawiąc się palcami. W końcu młody, niepozorny funkcjonariusz Straży Więziennej wprowadził Napierskiego. Ten ostatni miał na sobie białą koszulę i eleganckie spodnie, założone specjalnie na tę okazję.
- Słucham - zaczął prokurator poważnie i ze szczerą uwagą przypatrując się przesłuchiwanemu.
- Ostatnio wszystko powiedziałem kiedy, to sprawdzicie? - zapytał natarczywie, wzbudzając gniew urzędnika. Wyjdzie stąd jeśli nie dzięki współpracy to dzięki UCIECZCE. Miał prokuratora w nosie, ale nie mógł tego powiedzieć. Ona...wróciła, kiedyś byli bardzo blisko. Prawdziwe rodzeństwo, wspierali się. Może gdyby nie to wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Przeklęte 11 lat temu nie wróciła z cholernej imprezy, szukali oni, szukała policja, w końcu zapomniał. PRAWIE, bo nigdy nie całkowicie. W końcu formalnie uznano ją za zmarłą, to w trakcie jej zaginięcia zaczął cpać. Niedawno się odnalazła. Adwokatowi nie udało się uzyskać żadnych konkretów, tylko ONA mogła mu to powiedzieć, ale była w szpitalu, podobno było z nią ciężko. Oczy nie mogły mu się nie zaszklić, gdy o tym myślał. Zemści się na tych skurwielach, nie boi się mafii, po to ją wydał. W końcu usunie to trawiące poczucie winy, o których udało mu się całkiem niedawno choć na chwilę zapomnieć. To też teraz sobie wyrzucał, że zapomniał, że się odurzał. Choć prochy, nie zawsze pomagały, czasem namawiały do samobójstwa. Tylko wiara go ocaliła. Wiara w jej odnalezienie. Musiał z nią pogadać, dowiedzieć się o co tu chodzi, choćby miał gołymi ręcami zadusić tego durnego prokuratora i klawisza.MUSIAŁ poznać jej oprawców, historię, odpowiedzialnych za jej stan i zaginięcie - wtedy będą modlić się o śmierć.
- Nie przyśpieszy pan tego marnując mój czas - odparł prokurator niemal doprowadzając Napierskiego do furii, to chyba był cud, że się opanował.
Postanowili pójść na spacer - bez celu włóczyli się po rynku słuchając ulicznych grajków, fontanny, zwykłych uroków tłocznych miejsc i ulic. Nieco zmęczeni upałem usiedli, Artur zaproponował, że kupi colę. Już mu było gorąco. Monika kazała tylko dokupić też jednorazowe kubeczki, ten tylko się uśmiechnął, ale po co mu awantura z kobietą? Zrobił jak kazała, "czasem" dla świętego spokoju był trochę pantoflarzem, wziął też chleb i zaczęli karmić gołębie. Po chwili zleciała się ich masa, normalnie nawet nie wiedzieli skąd:
- Żeby było sprawiedliwie chyba musisz dokupić pokarmu - zaśmiała się Monika, a z nią wszyscy
Tymczasem we wrocławskim zakładzie karnym dobiegło końca widzenie Doroty i jej matki. Jeszczer żona Krzyśka była zabierana do celi. Idąc myślała sobie:
" Im mniej wiesz tym lepiej śpisz mamo, ale mu nie podpuszczę. Zabrał MI syna. Policjant. Najpierw napuszczę jakiś tabloid. Policjant, kat dla rodziny się przyjmie. Potem zainteresują się "wyższe" media, a zanim sąd w tym kraju wyda zgodę na złamanie tajemnicy dziennikarskiej i powiąże z tym mnie zdążę się zestarzeć" - takie demoniczne myśli krążyły się w jej głowie.
czwartek, 2 lipca 2015
Kolejna część
Ze specjalną dedykacją dla wszystkich, którzy czekali na tę część. Zachęcam do komentowania:
Tego dnia ulice Wrocławia patrolowali między innymi aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka. Było pochmurnie i mglisto, taka aura z pewnością mogła sprzyjać agresji czy próbom samobójczym. Opatuleni w ciepłe polary policjanci mieli nadzieję, że nic takiego nie będzie miało miejsca. Zwłaszcza dowódcy zależało aby ten dzień był w miarę spokojny i szybko się skończył...
- A co tak rano się uśmiechnąłeś jak ten sms dostałeś? Potem goniliśmy tego gościa i zapomniałam cię zapytać.
- Dominika dzisiaj pierwszy pas na zajęciach z karate dostaje. Mam nadzieję, że wyrobimy się do wieczora, bo teraz to jeszcze mi się może dostać za nieobecność - zażartował Mikołaj, jednak słychać było, że jest dumny.
- Noo, to teraz będziesz musiał się przy córce trzymać na baczności - uśmiechnęła się Ola.
- Może powinienem dyżurnego poprosić, żeby jakiś oddział antyterrorystów był stale w tej w gotowości - odparł i parsknęli śmiechem. Rozmowę przerwał głos oficera dyżurnego:
- 05 zgłoś do 00
- 05 zgłaszam się - zareagował Mikołaj.
- 05 udaj się na ulicę Grabowską pięć przez cztery, pierwsze piętro. Mamy zgłoszenie, że nijaki Adrian Rybacki jest prześladowany przez sąsiadów po opuszczeniu zakładu karnego, dziś wybito mu szybę.
- Słuchaj, a wiadomo za co facet siedział?
- Trzy lata za średnie uszkodzenie ciała. Odsiedział całość.
- Przyjąłem, jedziemy, bez odbioru.
Po kilku minutach radiowóz zatrzymał się pod niepozornym blokiem - zniszczona elewacja, wulgaryzmy wypisane spreyem - osoba, która chciała "ozdobić" tą kamienicę raczej nie pałała szczerą sympatią do policji. Mikołaj spojrzał uważnie w górę, ale nie mógł dostrzec żadnej wybitej szyby. Obeszli budynek, w końcu dostrzegli nie w pełni pustą ramę. Nadal pozostawały tam kawałki szkła co w połączeniu z niezbyt atrakcyjnym podwórkiem odstraszało.Niekoszona, pełna psich odchodów trawa, butelki po alkoholu za ledwo trzymającym się płotem przy małej przybudówce z tyłu...Chcąc nie chcąc ruszyli do mieszkania, gdzie potrzebna była interwencja. Mikołaj zawsze przy takich sprawach zachowywał szczególną ostrożność - domniemanie niewinności swoją drogą, a doświadczenie czym innym. Zdarzało się, że przestępcy zwracali się do policji o pomoc - czasem naprawdę byli ofiarami, ale zdarzało się, że chcieli dokonać zemsty lub mieli swój ukryty powód dla którego dzwonili pod numer 997. Po dotarciu do lokalu numer cztery otworzył im zupełnie niepozorny człowiek. Czarnowłosy, brodaty mężczyzna w dżinsach i czarnej bluzie z jakimiś mitologicznymi stworzeniami. Niczym się nie wyróżniał, sprawiał zupełnie niepozorne wrażenie:
- Dzień Dobry, aspirant Białach, posterunkowa Wysocka. - Mikołaj przedstawił siebie i koleżankę wchodząc głębiej. Zgłaszający odsunął się dając gościom niewerbalne zaproszenie. Przedpokój wyglądał normalnie - kilka kurtek na wieszakach, pokażna kolekcja gumowców, jakiś stary rower - ogólnie graciarnia, ale w miarę poukładana o ile te słowa można połączyć. Także pokój główny prezentował się zwyczajnie - po lewej stronie nieco zniszczone meble, ale bez kurzu, po przekątnej naprzeciw małe łóżko tuż przy zniszczonym oknie, a na podłodze spory kamień.
- Jeszcze nie wszystko mam, dopiero się urządzam. Kurator pomógł mi znaleźć pracę, jak tu wróciłem nic nie było, wszystko zwinęli i opchnęli w okolicznych lombardach, ale jakoś idzie.- wytłumaczył gospodarz. - Tylko ta z dołu żyć nie daje, ale tym razem kurwa przesadziła - zaczął relacjonować pokrzywdzony, który wyraźnie się nakręcał. Wkrótce mogło dojść do wybuchu emocji, czego podejmująca interwencję para stanowczo chciała uniknąć.
- Spokojnie, tak? Proszę dokładnie opowiedzieć co się dzieje - polecił Mikołaj.
- No odkąd tu wróciłem to ciągle jakieś docinki, a to, że za głośno zachowuje się, a to, że kradnę, rozmowy na klatce milkną jak wchodzę. Mi kiedyś siatka na kartofle pękła to co ona robi?Specjalnie do piwnicy mi je kopła, a następnego dnia sama awanturę na klatce robiła, żeby wezwać policję, inna jakaś przyjechała wtedy! Ona zrobi wszystko, żebym ja się stąd wyniósł!
- Spokojnie, tak? - pouczył go Mikołaj znacznie podniesionym głosem.
- A to mieszkanie? - wtrąciła się Ola
- Co mieszkanie? Mam papiery,po matce dostałem jak zmarła.
- Proszę pokazać dokumenty - Mikołaj wolał wszystko skontrolować, z drugiej strony powiedział to tak by nie zostać osądzonym o kierowanie się uprzedzeniami podczas oceny sytuacji. Rybacki otworzył jedną z mniejszych szuflad i po dłuższej chwili grzebania wyjął akt własności - wszystko się zgadzało.
- Próbował pan z sąsiadką rozmawiać? - spytała Ola, nieco retorycznie. W niektórych wypadkach namawianie do tego, by samemu poszukać zgody jest dobre,ale tutaj niekoniecznie. Sam pytany też tak stwierdził i popukał się w czoło.
- Ej, ej! Taki gest można uznać za obrazę funkcjonariusza! - zaczął Mikołaj
- Dobra, spokojnie - Ola ostudziła głowy panów. - Poproszę jeszcze od pana dokument toższamości.
Sprawdzenie osoby było w tym wypadku raczej kwestią formalności - tak jak się domyślali uczestnik był wprawdzie karany, ale obecnie go nie poszukiwano.
- Dobrze, pójdziemy teraz wysłuchać drugiej strony, pod jakim numerem mieszka sąsiadka?
- Pod dwójką. - odpowiedział wzywający kierując się do wyjścia.
- A pan gdzie? Proszę tu zaczekać - zakomenderował Mikołaj
- Co?! To nawet tego co ona powie posłuchać nie mogę?
- Proszę tu zaczekać i niczego nie ruszać. - mocniejszym tonem poparła kolegę Ola. Pan Adrian tylko machnął ręką i cicho zaklął siadając na skrawku łóżka, a funkcjonariusze wyszli. W zasadzie nie musieli pukać. We właściwych drzwiach stała już siwowłosa kobieta w kręconych włosach, białych dżinsach i różowym swetrze. Trzymała się całkiem nieźle.
- I co będziecie zamykać tego z góry? Ja zawsze mówiłam, że kryminalista kryminalistą zostanie - zaczęła wymachując rękami.
- Spokojnie. Pani sąsiad złożył na panią zażalenie - poinformowała ją Wysocka, powodując niemal teatralne zdziwienie na twarzy staruszki.
- Na mnie?
- Pan Rybacki twierdzi, że zachowuje się pani wobec niego obraźliwie, prowokuje konflikty - poparł partnerkę Mikołaj
- Ja? A jak ja szacunek do zbira mieć mam?! Co pan myśli, że parę lat to zmieni się?! Takich do getta jakieś robić powinni!
- Spokój! - wrzasnęli jednocześnie patrolowcy.
- Ty zdziro, ty siebie do getta zamknij! - do rozmowy włączył się stojący na schodach pan Rybacki oskarżycielsko celując palcem w kobietę
- Prosiliśmy, żeby został pan w mieszkaniu, tak? - cierpliwie pouczył go Mikołaj.
- Niech lepiej ona powie co z oknem mi zrobiła - odparł facet ignorując zupełnie gliniarza.
- A co ja do twojego okna bandyto mam?
- Spokój! - wrzasnęła Ola. - Ten pan - wskazała tutaj na Rybackiego - oskarża panią o wybicie szyby.
- Ja? Ja do niczego nie przyznaję się, ale całe szczęście i popieram tego kto to zrobił, należało się łachmycie - mówiła z pogardą.
- Bardzo proszę się powstrzymać od takich komentarzy - powiedziała Ola, której już ta cała akcja zaczynała działać na nerwy. Na klatce pojawiła się trzecia osoba - elegancko ubrana, szczupła blondyna w czarnej kamizelce i stylowych rurkach. Wyraźnie zaskoczona całą sytuacją.
- Kim pani jest? - zapytał Mikołaj
- Córką tej pani, Monika Mazurek. Mamo ty wybiłaś Adrianowi szybę?
- A tak, bo takich przestępców powinno się tępić. Pamiętam jeszcze zanim do więźnia poszedł, już wtedy nie podobał mi się. Zresztą jak ty go nazywasz.... - wyrzucała z siebie słowa, nie było w niej za grosz poczucia winy.
- Adrian oddam ci za tą szybę, tylko wycofaj oskarżenie - powiedziała władczo przybyła.
- Co zrobisz?! - starsza kobieta najwyraźniej nie mogła pomieścić w głowie, że dawny przestępca mógł doznać szkody i mieć jakiekolwiek prawa.
- A wolisz na starość po przesłuchaniach się ciągać?! - spytała sugestywnie młodsza z pań. Policjanci postanowili tylko obserwować rozwój wypadków. Ze zdziwieniem patrzyli jak młodsza z przedstawicielek płci pięknej odciąga Rybackiego na bok.
- Słuchaj przez wzgląd na to co między nami kiedyś było, odpuść. Pogadam z nią, przekonam. - rozmawiali cicho. Kiedyś łączył ich romans, matka Moniki o niczym nie wiedziała - była wtedy w delegacji, zresztą historia się szybko skończyła. Potem przez długi czas mieli dobre stosunki. Mężczyzna chwilę się zastanowił, w końcu podszedł do wszystkich i zdecydował
- Rezygnuję, pani odda za szybę, sąsiadka jest ogólnie szanowana, z innymi nie chce jeszcze bardziej mieć na pieńku. - nie chciał tego, nie wierzył dobrą wolę sąsiadki, ale Monika tak na niego spojrzała... Nadal była piękna, nadal go pociągała.
- No, ale jest pan pewny? - spytała Ola
- Proszę pamiętać, że zawsze może pan skorzystać z naszej pomocy, notatka z dzisiejszej interwencji będzie - dodał Mikołaj, gdy winna sąsiadka jak gdyby nigdy nic wróciła do wnętrza swego domu.
- Tak, dziękuję, ale już dajmy spokój, tak będzie lepiej.
Wobec takiej decyzji po spisaniu zeznań i sprawdzeniu sąsiadki w policyjnej bazie danych nasi bohaterowie wrócili na patrol.
- Co myślisz? - spytała Ola
- Wrócimy tam, może nie dzisiaj, ale ta pani Maria, ta sąsiadka... nic nie zrozumiała.
- Moze ta córka jakoś na nią wpłynie
- Chciałbym... chociaż gdyby nie ona już mielibyśmy zatrzymaną. Swoją drogą, mają charakterki w tej rodzince.- odparł bez specjalnej wiary w możliwość zmiany kobiety, ale z uśmiechem. Swoje już widział w patrolówce. Ola zastanawiała się czy kiedyś będzie postrzegała świat podobnie jak kolega.
- A co u ciebie w ogóle ostatnio jakoś jak mówimy to tylko o mnie...pani posterunkowa.
- Ależ nic się nie dzieje panie aspirancie, nudy...
- Niee, no nie wierzę. Żadnych chłopaków.
- Żaden się nie kręci, zresztą teraz chyba tak wolę - wzruszyła ramionami.
- Dasz radę, fajna jesteś. Zresztą jak to mówią każda potwora - zaczął z szerokim uśmiechem, ale przerwała mu zrzucając jego czapeczkę do tyłu.
- Eeej
- Uważaj sobie - odparła grożąc palcem
- Szacunek do dowódcy patrolu - westchnął melodramatycznie Białach wznosząc ręce do góry.
Tymczasem zgrana ekipa strózów prawa nawet nie podejrzewała, że jest śledzona. Obecnie zielony mercedes, ale wcześniej BMK-a, prywatna karetka, taxi...Mafia nie oszczędzała na akcjach i samochodach. Młody blondyn w jasnobrązowej kamizelce, który aktualnie obserwował zespół piąty był znudzony. Wolał spuszczać wpierdol, albo chociaż śledzić kogoś kto nie jeździ trzy razy przez te same miejsca. Jednak rozkaz to rozkaz, nawet nie chciał myśleć jaka kara by go spotkała za nieposłuszeństwo...Tyle zachodu przez jakiegoś durnia Napierskiego czy Napieralskiego. Nie dość, że nie zwrócił posłusznie za amfę, kokę i trochę innych prochów, którymi dla nich dillował to jeszcze zaczął mieć za duży jęzor i gadać z psiarnią. Jeśli foty go nie odstraszą zemszczą się na suce, za którą teraz jechał i na konfidencie. Laska będzie ostro rżnięta, a on...lekcja historii z technik tortur podziała. Fakt, że facet siedział w pierdlu nic nie zmieniał - mają tam swoje wejścia, załatwią mu "wolność". Na samą myśl o tym co zrobią z tym pierdolonym kutasem się uśmiechnął.
Kilka dni wcześniej - późne popołudnie, okolice godziny 17:40
Ola i Mikołaj pilnowali porządku w mieście. Przed chwilą odwieźli do domu starszą kobietę z Alzheimerem, teraz na dzielnicy panował pozorny spokój. Mikołaja trochę męczyła cisza panująca w aucie, jednak jego partnerka wyraźnie miała zły dzień. Od początku służby odpowiadała jedynie półsłówkami, była zdenerwowana - jak próbował ją wypytać o co biega to tak na niego wrzasnęła, że aż prowadzony na korytarzu komendy zatrzymany się wystraszył. W milczeniu przejechali wzdłuż parkingu małej Biedronki i jakieś wyższej uczelni zawodowej, by następnie przez dłuższą chwilę oglądać drzewa i przychodnię rejonową. Gdy mijali ładnie utrzymane, jak na polskie warunki drogowe rondo odezwał się dyżurny Jacek Nowak:
- 05 do 00
- 05 zgłaszam się.
- Bójka w centrum, przy przystanku i kioskach, tam na tych schodkach.
- 00 czy to już nie robota 04?
- Załatwiają coś w Oleśnicy, a sytuacja podobno jest ostra. Jesteście najbliżej.
- Przyjąłem, z zachowaniem szczególnej ostrożności włączam bombę, bez odbioru.
Natychmiast ruszyli - dotarcie zajęło im niecałą minutę. Z odległości wygladało to nieciekawie - dwaj uczestnicy zdarzenia okładający się pięściami przed kioskami "Ruchu" gdy tylko zobaczyli radiowóz zaczęli uciekać. Jednego schwytano i zatrzymano zagradzając mu drogę, drugi zdążył schować się w jednym z okolicznych blokowisk.Formalnie mogli dać tylko mandat za zakłócanie spokoju - nikomu nic poważnego się nie stało, ten którego schwytali miał tylko kilka otarć, siniaków i krwawiących ran - nie wyglądało poważnie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Odwieźli go najpierw na SOR, potem do aresztu, gdyż przez awarię instalacji grzewczej Izba Wytrzeźwień nie funkcjonowała - na bójkę było za mało osób, dali tylko mandat za zakłocanie spokoju. Oczywiście sprawcy musieli ponieść też kosztu wracania do siebie pod opieką młodszego aspiranta Kobielaka. Toższamość i obrażenia drugiego z walczących miaeli już ustalić Drawska i jej partner - chociaż raczej nie było z tego sprawy karnej.
Inspektor Wysocki przeglądał dokumenty niektóre odkładając na bok - zostało mu już mało roboty, wkrótce miał wracać do domu. Nagle drzwi otworzyły się, a podinspektor Kwieciński wszedł jak do siebie denerwując komendanta.
- O co chodzi i dlaczego wchodzi pan do mojego gabinetu jak do obory? Pukanie nie jest takie trudne, nawet pan dałby radę się nauczyć - zapytał głosem z kategorii "bez kiija nie podchodź"
- Och, żeby pan wiedział, że przebywanie w tym pańskim bajzlu nie sprawia mi najmniejszej przyjemności. No, ale przychodzę tu, aby poinformować pana, że BSW formalnie rozpoczyna śledztwo w sprawie interwencji patrolu 05 numer 4769/2015
- Co dokładnie znów masz do moich ludzi?
- Są oskarżeni o nieuzasadnione użycie przemocy i nieszanowanie godności zatrzymanych - uczestników bójki sprzed kilku. Są świadkowie, będziemy sprawdzać, przesłuchiwać, dokładnie przyjrzymy się notatce z tej interwencji.
- Bzdura pewnie - żachnął się Wojciech
- Sprawdzimy - odparł jego nieproszony gość wychodząc.
- 00 zgłoś do 01
- 00 zgłaszam się.
- 00 ściągnij do mnie piątkę.
Tego dnia ulice Wrocławia patrolowali między innymi aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka. Było pochmurnie i mglisto, taka aura z pewnością mogła sprzyjać agresji czy próbom samobójczym. Opatuleni w ciepłe polary policjanci mieli nadzieję, że nic takiego nie będzie miało miejsca. Zwłaszcza dowódcy zależało aby ten dzień był w miarę spokojny i szybko się skończył...
- A co tak rano się uśmiechnąłeś jak ten sms dostałeś? Potem goniliśmy tego gościa i zapomniałam cię zapytać.
- Dominika dzisiaj pierwszy pas na zajęciach z karate dostaje. Mam nadzieję, że wyrobimy się do wieczora, bo teraz to jeszcze mi się może dostać za nieobecność - zażartował Mikołaj, jednak słychać było, że jest dumny.
- Noo, to teraz będziesz musiał się przy córce trzymać na baczności - uśmiechnęła się Ola.
- Może powinienem dyżurnego poprosić, żeby jakiś oddział antyterrorystów był stale w tej w gotowości - odparł i parsknęli śmiechem. Rozmowę przerwał głos oficera dyżurnego:
- 05 zgłoś do 00
- 05 zgłaszam się - zareagował Mikołaj.
- 05 udaj się na ulicę Grabowską pięć przez cztery, pierwsze piętro. Mamy zgłoszenie, że nijaki Adrian Rybacki jest prześladowany przez sąsiadów po opuszczeniu zakładu karnego, dziś wybito mu szybę.
- Słuchaj, a wiadomo za co facet siedział?
- Trzy lata za średnie uszkodzenie ciała. Odsiedział całość.
- Przyjąłem, jedziemy, bez odbioru.
Po kilku minutach radiowóz zatrzymał się pod niepozornym blokiem - zniszczona elewacja, wulgaryzmy wypisane spreyem - osoba, która chciała "ozdobić" tą kamienicę raczej nie pałała szczerą sympatią do policji. Mikołaj spojrzał uważnie w górę, ale nie mógł dostrzec żadnej wybitej szyby. Obeszli budynek, w końcu dostrzegli nie w pełni pustą ramę. Nadal pozostawały tam kawałki szkła co w połączeniu z niezbyt atrakcyjnym podwórkiem odstraszało.Niekoszona, pełna psich odchodów trawa, butelki po alkoholu za ledwo trzymającym się płotem przy małej przybudówce z tyłu...Chcąc nie chcąc ruszyli do mieszkania, gdzie potrzebna była interwencja. Mikołaj zawsze przy takich sprawach zachowywał szczególną ostrożność - domniemanie niewinności swoją drogą, a doświadczenie czym innym. Zdarzało się, że przestępcy zwracali się do policji o pomoc - czasem naprawdę byli ofiarami, ale zdarzało się, że chcieli dokonać zemsty lub mieli swój ukryty powód dla którego dzwonili pod numer 997. Po dotarciu do lokalu numer cztery otworzył im zupełnie niepozorny człowiek. Czarnowłosy, brodaty mężczyzna w dżinsach i czarnej bluzie z jakimiś mitologicznymi stworzeniami. Niczym się nie wyróżniał, sprawiał zupełnie niepozorne wrażenie:
- Dzień Dobry, aspirant Białach, posterunkowa Wysocka. - Mikołaj przedstawił siebie i koleżankę wchodząc głębiej. Zgłaszający odsunął się dając gościom niewerbalne zaproszenie. Przedpokój wyglądał normalnie - kilka kurtek na wieszakach, pokażna kolekcja gumowców, jakiś stary rower - ogólnie graciarnia, ale w miarę poukładana o ile te słowa można połączyć. Także pokój główny prezentował się zwyczajnie - po lewej stronie nieco zniszczone meble, ale bez kurzu, po przekątnej naprzeciw małe łóżko tuż przy zniszczonym oknie, a na podłodze spory kamień.
- Jeszcze nie wszystko mam, dopiero się urządzam. Kurator pomógł mi znaleźć pracę, jak tu wróciłem nic nie było, wszystko zwinęli i opchnęli w okolicznych lombardach, ale jakoś idzie.- wytłumaczył gospodarz. - Tylko ta z dołu żyć nie daje, ale tym razem kurwa przesadziła - zaczął relacjonować pokrzywdzony, który wyraźnie się nakręcał. Wkrótce mogło dojść do wybuchu emocji, czego podejmująca interwencję para stanowczo chciała uniknąć.
- Spokojnie, tak? Proszę dokładnie opowiedzieć co się dzieje - polecił Mikołaj.
- No odkąd tu wróciłem to ciągle jakieś docinki, a to, że za głośno zachowuje się, a to, że kradnę, rozmowy na klatce milkną jak wchodzę. Mi kiedyś siatka na kartofle pękła to co ona robi?Specjalnie do piwnicy mi je kopła, a następnego dnia sama awanturę na klatce robiła, żeby wezwać policję, inna jakaś przyjechała wtedy! Ona zrobi wszystko, żebym ja się stąd wyniósł!
- Spokojnie, tak? - pouczył go Mikołaj znacznie podniesionym głosem.
- A to mieszkanie? - wtrąciła się Ola
- Co mieszkanie? Mam papiery,po matce dostałem jak zmarła.
- Proszę pokazać dokumenty - Mikołaj wolał wszystko skontrolować, z drugiej strony powiedział to tak by nie zostać osądzonym o kierowanie się uprzedzeniami podczas oceny sytuacji. Rybacki otworzył jedną z mniejszych szuflad i po dłuższej chwili grzebania wyjął akt własności - wszystko się zgadzało.
- Próbował pan z sąsiadką rozmawiać? - spytała Ola, nieco retorycznie. W niektórych wypadkach namawianie do tego, by samemu poszukać zgody jest dobre,ale tutaj niekoniecznie. Sam pytany też tak stwierdził i popukał się w czoło.
- Ej, ej! Taki gest można uznać za obrazę funkcjonariusza! - zaczął Mikołaj
- Dobra, spokojnie - Ola ostudziła głowy panów. - Poproszę jeszcze od pana dokument toższamości.
Sprawdzenie osoby było w tym wypadku raczej kwestią formalności - tak jak się domyślali uczestnik był wprawdzie karany, ale obecnie go nie poszukiwano.
- Dobrze, pójdziemy teraz wysłuchać drugiej strony, pod jakim numerem mieszka sąsiadka?
- Pod dwójką. - odpowiedział wzywający kierując się do wyjścia.
- A pan gdzie? Proszę tu zaczekać - zakomenderował Mikołaj
- Co?! To nawet tego co ona powie posłuchać nie mogę?
- Proszę tu zaczekać i niczego nie ruszać. - mocniejszym tonem poparła kolegę Ola. Pan Adrian tylko machnął ręką i cicho zaklął siadając na skrawku łóżka, a funkcjonariusze wyszli. W zasadzie nie musieli pukać. We właściwych drzwiach stała już siwowłosa kobieta w kręconych włosach, białych dżinsach i różowym swetrze. Trzymała się całkiem nieźle.
- I co będziecie zamykać tego z góry? Ja zawsze mówiłam, że kryminalista kryminalistą zostanie - zaczęła wymachując rękami.
- Spokojnie. Pani sąsiad złożył na panią zażalenie - poinformowała ją Wysocka, powodując niemal teatralne zdziwienie na twarzy staruszki.
- Na mnie?
- Pan Rybacki twierdzi, że zachowuje się pani wobec niego obraźliwie, prowokuje konflikty - poparł partnerkę Mikołaj
- Ja? A jak ja szacunek do zbira mieć mam?! Co pan myśli, że parę lat to zmieni się?! Takich do getta jakieś robić powinni!
- Spokój! - wrzasnęli jednocześnie patrolowcy.
- Ty zdziro, ty siebie do getta zamknij! - do rozmowy włączył się stojący na schodach pan Rybacki oskarżycielsko celując palcem w kobietę
- Prosiliśmy, żeby został pan w mieszkaniu, tak? - cierpliwie pouczył go Mikołaj.
- Niech lepiej ona powie co z oknem mi zrobiła - odparł facet ignorując zupełnie gliniarza.
- A co ja do twojego okna bandyto mam?
- Spokój! - wrzasnęła Ola. - Ten pan - wskazała tutaj na Rybackiego - oskarża panią o wybicie szyby.
- Ja? Ja do niczego nie przyznaję się, ale całe szczęście i popieram tego kto to zrobił, należało się łachmycie - mówiła z pogardą.
- Bardzo proszę się powstrzymać od takich komentarzy - powiedziała Ola, której już ta cała akcja zaczynała działać na nerwy. Na klatce pojawiła się trzecia osoba - elegancko ubrana, szczupła blondyna w czarnej kamizelce i stylowych rurkach. Wyraźnie zaskoczona całą sytuacją.
- Kim pani jest? - zapytał Mikołaj
- Córką tej pani, Monika Mazurek. Mamo ty wybiłaś Adrianowi szybę?
- A tak, bo takich przestępców powinno się tępić. Pamiętam jeszcze zanim do więźnia poszedł, już wtedy nie podobał mi się. Zresztą jak ty go nazywasz.... - wyrzucała z siebie słowa, nie było w niej za grosz poczucia winy.
- Adrian oddam ci za tą szybę, tylko wycofaj oskarżenie - powiedziała władczo przybyła.
- Co zrobisz?! - starsza kobieta najwyraźniej nie mogła pomieścić w głowie, że dawny przestępca mógł doznać szkody i mieć jakiekolwiek prawa.
- A wolisz na starość po przesłuchaniach się ciągać?! - spytała sugestywnie młodsza z pań. Policjanci postanowili tylko obserwować rozwój wypadków. Ze zdziwieniem patrzyli jak młodsza z przedstawicielek płci pięknej odciąga Rybackiego na bok.
- Słuchaj przez wzgląd na to co między nami kiedyś było, odpuść. Pogadam z nią, przekonam. - rozmawiali cicho. Kiedyś łączył ich romans, matka Moniki o niczym nie wiedziała - była wtedy w delegacji, zresztą historia się szybko skończyła. Potem przez długi czas mieli dobre stosunki. Mężczyzna chwilę się zastanowił, w końcu podszedł do wszystkich i zdecydował
- Rezygnuję, pani odda za szybę, sąsiadka jest ogólnie szanowana, z innymi nie chce jeszcze bardziej mieć na pieńku. - nie chciał tego, nie wierzył dobrą wolę sąsiadki, ale Monika tak na niego spojrzała... Nadal była piękna, nadal go pociągała.
- No, ale jest pan pewny? - spytała Ola
- Proszę pamiętać, że zawsze może pan skorzystać z naszej pomocy, notatka z dzisiejszej interwencji będzie - dodał Mikołaj, gdy winna sąsiadka jak gdyby nigdy nic wróciła do wnętrza swego domu.
- Tak, dziękuję, ale już dajmy spokój, tak będzie lepiej.
Wobec takiej decyzji po spisaniu zeznań i sprawdzeniu sąsiadki w policyjnej bazie danych nasi bohaterowie wrócili na patrol.
- Co myślisz? - spytała Ola
- Wrócimy tam, może nie dzisiaj, ale ta pani Maria, ta sąsiadka... nic nie zrozumiała.
- Moze ta córka jakoś na nią wpłynie
- Chciałbym... chociaż gdyby nie ona już mielibyśmy zatrzymaną. Swoją drogą, mają charakterki w tej rodzince.- odparł bez specjalnej wiary w możliwość zmiany kobiety, ale z uśmiechem. Swoje już widział w patrolówce. Ola zastanawiała się czy kiedyś będzie postrzegała świat podobnie jak kolega.
- A co u ciebie w ogóle ostatnio jakoś jak mówimy to tylko o mnie...pani posterunkowa.
- Ależ nic się nie dzieje panie aspirancie, nudy...
- Niee, no nie wierzę. Żadnych chłopaków.
- Żaden się nie kręci, zresztą teraz chyba tak wolę - wzruszyła ramionami.
- Dasz radę, fajna jesteś. Zresztą jak to mówią każda potwora - zaczął z szerokim uśmiechem, ale przerwała mu zrzucając jego czapeczkę do tyłu.
- Eeej
- Uważaj sobie - odparła grożąc palcem
- Szacunek do dowódcy patrolu - westchnął melodramatycznie Białach wznosząc ręce do góry.
Tymczasem zgrana ekipa strózów prawa nawet nie podejrzewała, że jest śledzona. Obecnie zielony mercedes, ale wcześniej BMK-a, prywatna karetka, taxi...Mafia nie oszczędzała na akcjach i samochodach. Młody blondyn w jasnobrązowej kamizelce, który aktualnie obserwował zespół piąty był znudzony. Wolał spuszczać wpierdol, albo chociaż śledzić kogoś kto nie jeździ trzy razy przez te same miejsca. Jednak rozkaz to rozkaz, nawet nie chciał myśleć jaka kara by go spotkała za nieposłuszeństwo...Tyle zachodu przez jakiegoś durnia Napierskiego czy Napieralskiego. Nie dość, że nie zwrócił posłusznie za amfę, kokę i trochę innych prochów, którymi dla nich dillował to jeszcze zaczął mieć za duży jęzor i gadać z psiarnią. Jeśli foty go nie odstraszą zemszczą się na suce, za którą teraz jechał i na konfidencie. Laska będzie ostro rżnięta, a on...lekcja historii z technik tortur podziała. Fakt, że facet siedział w pierdlu nic nie zmieniał - mają tam swoje wejścia, załatwią mu "wolność". Na samą myśl o tym co zrobią z tym pierdolonym kutasem się uśmiechnął.
Kilka dni wcześniej - późne popołudnie, okolice godziny 17:40
Ola i Mikołaj pilnowali porządku w mieście. Przed chwilą odwieźli do domu starszą kobietę z Alzheimerem, teraz na dzielnicy panował pozorny spokój. Mikołaja trochę męczyła cisza panująca w aucie, jednak jego partnerka wyraźnie miała zły dzień. Od początku służby odpowiadała jedynie półsłówkami, była zdenerwowana - jak próbował ją wypytać o co biega to tak na niego wrzasnęła, że aż prowadzony na korytarzu komendy zatrzymany się wystraszył. W milczeniu przejechali wzdłuż parkingu małej Biedronki i jakieś wyższej uczelni zawodowej, by następnie przez dłuższą chwilę oglądać drzewa i przychodnię rejonową. Gdy mijali ładnie utrzymane, jak na polskie warunki drogowe rondo odezwał się dyżurny Jacek Nowak:
- 05 do 00
- 05 zgłaszam się.
- Bójka w centrum, przy przystanku i kioskach, tam na tych schodkach.
- 00 czy to już nie robota 04?
- Załatwiają coś w Oleśnicy, a sytuacja podobno jest ostra. Jesteście najbliżej.
- Przyjąłem, z zachowaniem szczególnej ostrożności włączam bombę, bez odbioru.
Natychmiast ruszyli - dotarcie zajęło im niecałą minutę. Z odległości wygladało to nieciekawie - dwaj uczestnicy zdarzenia okładający się pięściami przed kioskami "Ruchu" gdy tylko zobaczyli radiowóz zaczęli uciekać. Jednego schwytano i zatrzymano zagradzając mu drogę, drugi zdążył schować się w jednym z okolicznych blokowisk.Formalnie mogli dać tylko mandat za zakłócanie spokoju - nikomu nic poważnego się nie stało, ten którego schwytali miał tylko kilka otarć, siniaków i krwawiących ran - nie wyglądało poważnie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Odwieźli go najpierw na SOR, potem do aresztu, gdyż przez awarię instalacji grzewczej Izba Wytrzeźwień nie funkcjonowała - na bójkę było za mało osób, dali tylko mandat za zakłocanie spokoju. Oczywiście sprawcy musieli ponieść też kosztu wracania do siebie pod opieką młodszego aspiranta Kobielaka. Toższamość i obrażenia drugiego z walczących miaeli już ustalić Drawska i jej partner - chociaż raczej nie było z tego sprawy karnej.
Inspektor Wysocki przeglądał dokumenty niektóre odkładając na bok - zostało mu już mało roboty, wkrótce miał wracać do domu. Nagle drzwi otworzyły się, a podinspektor Kwieciński wszedł jak do siebie denerwując komendanta.
- O co chodzi i dlaczego wchodzi pan do mojego gabinetu jak do obory? Pukanie nie jest takie trudne, nawet pan dałby radę się nauczyć - zapytał głosem z kategorii "bez kiija nie podchodź"
- Och, żeby pan wiedział, że przebywanie w tym pańskim bajzlu nie sprawia mi najmniejszej przyjemności. No, ale przychodzę tu, aby poinformować pana, że BSW formalnie rozpoczyna śledztwo w sprawie interwencji patrolu 05 numer 4769/2015
- Co dokładnie znów masz do moich ludzi?
- Są oskarżeni o nieuzasadnione użycie przemocy i nieszanowanie godności zatrzymanych - uczestników bójki sprzed kilku. Są świadkowie, będziemy sprawdzać, przesłuchiwać, dokładnie przyjrzymy się notatce z tej interwencji.
- Bzdura pewnie - żachnął się Wojciech
- Sprawdzimy - odparł jego nieproszony gość wychodząc.
- 00 zgłoś do 01
- 00 zgłaszam się.
- 00 ściągnij do mnie piątkę.
niedziela, 31 maja 2015
Funkcjonariusze zaparkowali przy małym podwórku, którego granice od strony ulicy wyznaczały krzewy, a w głębi półkwadrat szaro-różowych bloków. Na trawie były rozłożone maskotki i spore samochody - zabawki, część okien już na pierwszy rzut oka była brudna. Emilia nieźle znała niektórych mieszkanców tych kamiennic - bójki wśród nie stroniących od alkoholu mężczyzn czy głośne awantury zdarzały się dość często, jednak już dawno nie było tu przypadków regularnej przemocy domowej. Przed czerwonymi drzwiami, pokrytymi odpadającą farbą policjantka sobie o czymś przypomniała:
- Czekaj - powiedziała i wygrzebała telefon z kieszeni - tu nie mają w zwyczaju wymieniać żarówek, a w głębi bloku jest dość ciemno - powiedziała włączając latarkę. - Trzymaj i prowadź- zarządziła podając mu komórkę. - Tylko uważaj, to służbowa, podaje ten numer czasem na interwencjach, poza tym nie stać mnie na nową - dodała z uśmiechem. Często się uśmiechała, a w jej uśmiechu było coś...magnetycznego? Jednak świeżak nie miał czasu się nad tym zastanawiać - weszli i zaczął oświetlać drogę. Na ścianach od razu spostrzegli powitanie. Oburzony Stefan się na chwilę zatrzymał, jakby nie dowierzał:
- No co tak stoisz? Chwała wam dzielni policjanci już od progu.
- Cię to bawi, przecież to obraża naszą formację! - kolejny raz się napiął. Westchnęła. Odnosiła wrażenie, że tak naprawdę stresuje się tym co robi i mówi - jest trochę nieśmiały. Poza tym koniecznie chciał pokazać swoją wartość od razu - a gdyby za jednym zamachem aresztować wszystkich przestępców to miejsc w PDOZie by nie starczyło.
- Młody daj spokój, każdemu od razu łba nie ukręcisz, a teraz prowadzimy sprawę. Chodź, tu, jeszcze niżej jest jedynka...
Ostrożnie, wciąż sobie przyświecając zeszli po stromych schodach - ostatecznie stanęli przed prostymi, brązowymi drzwiami z gałką. Zapukali, jednak nikt nie zareagował. Spróbowali mocniej, po chwili zza drzwi wychyliła się starsza pani w zapiętej koszuli nocnej i luźnych spodniach. Miała pożółkłą twarz, wyglądała na zmęczoną i zaskoczoną.
- Dzień Dobry, sierżant Emilia Drawska, posterunkowy Stefan Brzózka.
- Proszę, proszę wejść- zaprosiła ich do pokoju. Przeszli przez wąski i nieco zagracony przedpokój dochodząc do sporej izby - w pomieszczeniu unosił się zapach stęchlizny, na pierwszy rzut oka było jednak czysto. Zza progu widzieli małe łóżko pod oknem, naprzeciw w rogu stał niewielki telewizor i kilka prostych szafek. Gospodyni położyła się, zapraszając funkcjonariuszy by usiedli na pościeli, co też uczynili.
- Przepraszam, że tak, ale poza moją bratanicą nikt tu nie zachodzi, to stół sprzedałam, żeby na leki na te nogi chociaż mieć. Tak mnie bolą. Jem albo tutaj z blatu szafek, albo z parapetu jak całkiem nie mam siły, tutaj zawsze takie skurcze, czasem to jeść człowiek nie może to zawsze chleb na parapecie trzymam...
- A nie dostaje pani żadnej pomocy, nie wiem z opieki społecznej, emerytury, renty?
- Widzi pani, jakiś facet mi z kilka lat temu przyszedł, ja parę dni wcześniej wzięłam kablówkę. On mi, że czegoś w umowie zapomnieli dodać i teraz będę płacić krocie, ale że on jakąś nową umowę ma dla mnie, że w imieniu firmy przeprasza, nawet breloczek tej mi dał. No to co podpisałam.
- On nie był z żadnej firmy? - spytała współczująco Emilia.
- Pani on z tą telewizją nic wspólnego nie miał! Jakieś pożyczki szybkiej wtedy na ponad 5 tysięcy nabrałam, teraz wszystko komornik zabiera, 300 złoty miesięcznie dostaje ledwie! - w oczach kobiety pojawiły się łzy, policjantom zrobiło się jej żal. Emilia obserwowała swojego partnera - był wyraźnie zmieszany, prawdopodobnie starał się jakoś ukryć jak bardzo przejęła go ta historia. Emilia też się wzruszyła - zrobiłaby sporo, żeby pomóc tej kobiecie. Wiedziała jednak, że wraz z godziną zakończenia służby oboje powinni zapomnieć co tu zobaczyli, odciąć się. Nie wiedziała czy Stefan da radę.
- Teraz wszystko zabiera komornik, jeszcze się procesowałam to nie płaciłam, ale zrezygnowałam ze sprawy.
- Dlaczego?
- Pani ten...już nie wiem jak go nazwać najpierw przedłużał, to, że chory, to, że potrzebuje czasu na zgromadzenie nowych dowodów, mi leciały odsetki, sił też na łażenie po sądach nie miałam. Prosto w twarz mi się śmiał, część mebli nawet wyprzedałam. Mam jeszcze leki, raz bratanica więcej zarobiła to mi kupiła...ale biorę tylko jak już naprawdę nie idzie wytrzymać.
- No właśnie, my tu właściwie w sprawie bratanicy. Pani przyjaciółka, pani Genowefa Malisch oskarża ją o kradzież medalików i figurek ze swojego sklepu. - oznajmił Stefan.
- Państwo jej nie wierzą, to mitomanka, a moja Maja to takie kochane dziecko.
- Co pani ma na myśli? - spytała zaintrygowana Drawska.
- Widzi pani, Genowefę ja od dawna znam. Ją w młodości kilka razy nie przyjęli na wymarzoną medycynę, a wcześniej na samych czwórkach, piątkach się...radziła sobie, widać byli lepsi, wtedy jeszcze takiego niżu nie było...demograficznego. - kobieta się poruszyła, a jej twarz wykrzywił grymas bólu - Ze wstydu zaczęła kłamać, popadła w mitomanię, nałogowo kłamała, nawet leczyła się i długo było dobrze. Potem jeden z jej synów zaczął się włamywać do mieszkań, za drugim razem go schwytano. Wtedy oskarżyła sąsiadkę swoją o włamanie do niej, nawet je sama spreparowała. Technicy tam ustalili, że to... sąsiadka niewinna, ale od tego czasu co jakiś kogoś oskarża, a to włamanie, a to groźby, że na jej syna to spisek...Żal mi jej, kilka razy nawet sędzia ją na leczenie wysyłał, ale choroba nawraca, tam powinni gdzieś mieć to co mówię w papierach.
- Rozumiem, a nie wie pani gdzie teraz może być bratanica? - spytała Emilia.
- Nie wiem, miała nie iść do pracy, jakieś sprawy załatwiać dzisiaj chciała...
- Dobrze, a czy bratanica może mieć broń? - kontynuowała Emilia
- Pani, ona to dobra dziewczyna, na oczy nie widziała giwery żadnej - obruszyła się kobietata.
- Rozumiem, mogę jeszcze od pani dowód prosić? - spytała spokojnie Emilia
- Tam jest, na wierzchu w szafce - kobieta wskazała ręką, Stefan odłożył notatnik i przyniósł dokument. Widniało w nim nazwisko Aldona Malka, jak się okazało gospodyni nie była nigdy karana. Wyszli nieco przygnębieni.
***
Funkcjonariusze wrócili na ulice Wrocławia. Oboje byli przejęci, to co widzieli w tamtym mieszkaniu...
- Co będzie z tą kobietą? - zapytał Stefan.
- Wiesz, no co, zgłoszę to na opiekę społeczną, może żeby częściej kogoś tam wysyłali. Jaką świnią trzeba być, żeby... - mimo swoich obaw o Stefana Emilia sama zaczęła się nakręcać. Po chwili się jednak zrehablitowała.
- Nie myśl o tym za dużo, bo się szybko wypalisz zawodowo. - chwilę milczeli. Przejeżdżali obok starych garażów fabryk i jakiegoś przedsiębiorstwa komunikacyjnego.
- No dobra, a co ze sprawą?
- Jest dość poważny problem. Sama zgłaszająca raczej się nie przyzna do choroby, a szpital z tajemnicy lekarskiej może zwolnić jedynie sąd. Zresztą nawet taka prawda nie oznacza, że do włamania nie mogłoby dojść.
- No właśnie - przyznał jej rację - chociaż to było nieco dziwne. Ona była bardziej podekscytowana niż przestraszona.
- Dobra teraz zgłoszę przerwę, a potem coś postanowimy. - rzekła chwytając radio - 04 do 00
- 00 zgłaszam się.
- 00 po pierwsze powiadom opiekę społeczną, przy Andersa 1 jest potrzebny ktoś od nich. Po drugie czy uprzednio kilkakrotnie Genowefa Malisch zgłaszała poważne przestępstwa?
- Moment...Tak, ale zawsze kończyło się umorzeniem, teraz widzę też, że była na przymusowym leczeniu za składanie fałszywych oskarżeń. Wcześniej nie miałem jak sprawdzić, taki młyn był.
- Spoko, niestety ten włam mógł być urojony, kobieta jest mitomanką, ale na razie wpisz nas na przerwę.
- Przyjąłem, bez odbioru.
***
Policjanci wrócili na bazę i od razu poszli na stołówkę. Wzięli ziemniaki z jakimś koteletem i przysiadli się do Oli i Mikołaja, którzy akurat jedli to samo.
- Jak tam dzionek? - zapytał Mikołaj wycierając brudne od sosu usta. Ola cichutko zachichotała.
- Mamy sprawę zgłoszoną przez mitomankę, daj spokój - odparła Emilia.
- Ouu to może być ciężko, chyba na szczęście ja nigdy nie prowadziłem takiego śledztwa - odparł Białach i kiwnął głową.
- Bez przesady, policjant powinien sobie ze wszystkim radzić - zauważyła Ola.
- A czy ja mówię, ze sobie nie poradzę? To po prostu będzie skomplikowane - odpowiedziała Emilia. Czemu ta Wysocka zawsze musiała rzucać w jej kierunku jakieś swoje złośliwości? Chciała zapytać gdzie interweniowali koledzy z piątki, ale podszedł do nich dyżurny.
- Słuchajcie, sorry, że wam przerywam, ale dzwoniła kobieta z Andersa 1, pilnie prosi, abyście do niej pojechali. - poinformował Emilię i Stefka.
- To cześć - rzuciła sierżant i razem ze Stefanem wstali.
- Czołem! - odpowiedział Mikołaj.
***
Przez całą drogę zastanawiali się o co może chodzić. Po dotarciu od razu pozli do pokoju - przy meblach stała wysoka blondyna o jasnej karnacji w białym swetrze i kremowych dżinsach, a właścicielka leżała.
- Po co tu ta policja, nie wierzysz mi? - spytała młodsza z obecnych.
- To trzeba wyjaśnić.
- Sierżant Drawska, posterunkowy Brzózka, KMP we Wrocławiu, ale o co chodzi? To jest pani bratanica?
- Maja Mrez, tak.
- Poproszę pani dowód - oznajmił Stefan, kobieta natychmiast podała mu dokument. Po sprawdzeniu okazało się, że jest czysta.
- Co pani robiła dziś, przed południem?
- Byłam z moim chłopakiem, Adamem Paladem.
- Proszę państwa, ona mi dzisiaj ponad dwa tysiące na leki dała, skąd ty miałaś te pieniądze? - zapytała z bólem pani Aldona. Widać było, że boi się odpowiedzi, czuła się źle podejrzewając bratanicę. Emilia i Stefan posłali sobie szybkie spojrzenia.
- To od Adama, powiedziałam mu o naszej sytuacji!- przekonywała ze łzami w oczach Maja.
- I może to potwierdzić? - spytała Emilka.
- Teraz jest w samolocie, leci, ma jakieś interesy w Stanach, 10 minut temu wyleciał.
- Funkcjonariusze nie wiedzieli co o tym wszystkim myśleć. Stefan wpadł na pewien pomysł, zacząć szeptać partnerce na ucho.
- Słuchaj, weźmy młodą do tego sklepu pani Genowefy, zobaczymy jak zareagują.
- Ok - odpowiedziała Emilia - Proszę położyć ręce na ścianie i stanąć prosto - poleciła dziewczynie. Maja Mrez wykonała polecenie, chyba się bała.
- Są jakieś ostre, niebezpieczne narzędzia? - spytała Drawska
- Nie.
- Młody, zabezpieczaj mnie.
***
Podczas przeszukania nie znaleziono żadnych podejrzanych rzeczy, podejrzewaną zawieziono więc na miejsce popełnienia rzekomego przestępstwa. Przez całą drogę Emilia i Stefan zastanawiali się kto tak naprawdę mówi prawdę. Dojechali - pani Genowefa stała za ladą.
- Ty, to ja ci pracę dałam, a ty takie rzeczy!
- Nic nie zrobiłam, o co ci chodzi kobieto, wycofaj to! - wrzeszczała Maja.
- Spokój! - zakrzyknęła Emilia - Czy utrzymuje pani, że ta osoba okradła pani sklep? - spytała właścicielki.
- Oczywiście, a ciotka taka dobra i biedna kobieta, jak ci nie wstyd, pracę ci dałam!
Wtem wszedł łysy i barczysty mężczyzna z teczką.
- Dzień dobry, przepraszam, że takie opóźnienie i bez uprzedzenia, ale padły nas serwery, nie mieliśmy danych klientów. Ja oczywiście z hurtowni, przywiozłem figurki i medaliki, ale jak coś mogę przyjść jutro?
- To dzisiaj nie było tu dostawy? - spytała niepewnie Emilia. Wszystko zaczynało się składać.
- Nie... - odparł facet. Starsza pani pobiegła na zaplecze, wzięła nóż i zaczęła nim machać przed swoją klatką piersiową i brzuchem. Przez łzy mówiła, że naprawdę nie chciała, że samej już jej się mieszają wymysły z rzeczywistością. Była bardzo roztrzęsiona.
- Spokojnie - głos Stefana przybrał pewności siebie i spokoju, Emilia była pod wrażeniem - Nikt nie ma do pani pretensji, proszę odłożyć nóż.
Posłuchała. Na szczęście. Natychmiast do niej podeszli, złapali ją, odepchnęli niebezpieczne narzędzie. Polecili Mai Mrez się oddalić, sami wezwali pogotowie psychiatryczne, które szybko zareagowało. Tak zakończył się ten dzień służby.
***
W następnej części:
Masowe wyłudzenia na terenie Wrocławia: Czy wspólne działania aspiranta Mikołaja Białacha, posterunkowej Aleksandry Wysockiej, sierżant sztabowej Moniki Kownackiej i starszego posterunkowego Krzysztofa Zapały doprowadzą do ujęcia sprawcy?
Aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka zajmą się ponadto byłym więźniem dręczonym przez sąsiadów po opuszczeniu zakładu karnego.
- Czekaj - powiedziała i wygrzebała telefon z kieszeni - tu nie mają w zwyczaju wymieniać żarówek, a w głębi bloku jest dość ciemno - powiedziała włączając latarkę. - Trzymaj i prowadź- zarządziła podając mu komórkę. - Tylko uważaj, to służbowa, podaje ten numer czasem na interwencjach, poza tym nie stać mnie na nową - dodała z uśmiechem. Często się uśmiechała, a w jej uśmiechu było coś...magnetycznego? Jednak świeżak nie miał czasu się nad tym zastanawiać - weszli i zaczął oświetlać drogę. Na ścianach od razu spostrzegli powitanie. Oburzony Stefan się na chwilę zatrzymał, jakby nie dowierzał:
- No co tak stoisz? Chwała wam dzielni policjanci już od progu.
- Cię to bawi, przecież to obraża naszą formację! - kolejny raz się napiął. Westchnęła. Odnosiła wrażenie, że tak naprawdę stresuje się tym co robi i mówi - jest trochę nieśmiały. Poza tym koniecznie chciał pokazać swoją wartość od razu - a gdyby za jednym zamachem aresztować wszystkich przestępców to miejsc w PDOZie by nie starczyło.
- Młody daj spokój, każdemu od razu łba nie ukręcisz, a teraz prowadzimy sprawę. Chodź, tu, jeszcze niżej jest jedynka...
Ostrożnie, wciąż sobie przyświecając zeszli po stromych schodach - ostatecznie stanęli przed prostymi, brązowymi drzwiami z gałką. Zapukali, jednak nikt nie zareagował. Spróbowali mocniej, po chwili zza drzwi wychyliła się starsza pani w zapiętej koszuli nocnej i luźnych spodniach. Miała pożółkłą twarz, wyglądała na zmęczoną i zaskoczoną.
- Dzień Dobry, sierżant Emilia Drawska, posterunkowy Stefan Brzózka.
- Proszę, proszę wejść- zaprosiła ich do pokoju. Przeszli przez wąski i nieco zagracony przedpokój dochodząc do sporej izby - w pomieszczeniu unosił się zapach stęchlizny, na pierwszy rzut oka było jednak czysto. Zza progu widzieli małe łóżko pod oknem, naprzeciw w rogu stał niewielki telewizor i kilka prostych szafek. Gospodyni położyła się, zapraszając funkcjonariuszy by usiedli na pościeli, co też uczynili.
- Przepraszam, że tak, ale poza moją bratanicą nikt tu nie zachodzi, to stół sprzedałam, żeby na leki na te nogi chociaż mieć. Tak mnie bolą. Jem albo tutaj z blatu szafek, albo z parapetu jak całkiem nie mam siły, tutaj zawsze takie skurcze, czasem to jeść człowiek nie może to zawsze chleb na parapecie trzymam...
- A nie dostaje pani żadnej pomocy, nie wiem z opieki społecznej, emerytury, renty?
- Widzi pani, jakiś facet mi z kilka lat temu przyszedł, ja parę dni wcześniej wzięłam kablówkę. On mi, że czegoś w umowie zapomnieli dodać i teraz będę płacić krocie, ale że on jakąś nową umowę ma dla mnie, że w imieniu firmy przeprasza, nawet breloczek tej mi dał. No to co podpisałam.
- On nie był z żadnej firmy? - spytała współczująco Emilia.
- Pani on z tą telewizją nic wspólnego nie miał! Jakieś pożyczki szybkiej wtedy na ponad 5 tysięcy nabrałam, teraz wszystko komornik zabiera, 300 złoty miesięcznie dostaje ledwie! - w oczach kobiety pojawiły się łzy, policjantom zrobiło się jej żal. Emilia obserwowała swojego partnera - był wyraźnie zmieszany, prawdopodobnie starał się jakoś ukryć jak bardzo przejęła go ta historia. Emilia też się wzruszyła - zrobiłaby sporo, żeby pomóc tej kobiecie. Wiedziała jednak, że wraz z godziną zakończenia służby oboje powinni zapomnieć co tu zobaczyli, odciąć się. Nie wiedziała czy Stefan da radę.
- Teraz wszystko zabiera komornik, jeszcze się procesowałam to nie płaciłam, ale zrezygnowałam ze sprawy.
- Dlaczego?
- Pani ten...już nie wiem jak go nazwać najpierw przedłużał, to, że chory, to, że potrzebuje czasu na zgromadzenie nowych dowodów, mi leciały odsetki, sił też na łażenie po sądach nie miałam. Prosto w twarz mi się śmiał, część mebli nawet wyprzedałam. Mam jeszcze leki, raz bratanica więcej zarobiła to mi kupiła...ale biorę tylko jak już naprawdę nie idzie wytrzymać.
- No właśnie, my tu właściwie w sprawie bratanicy. Pani przyjaciółka, pani Genowefa Malisch oskarża ją o kradzież medalików i figurek ze swojego sklepu. - oznajmił Stefan.
- Państwo jej nie wierzą, to mitomanka, a moja Maja to takie kochane dziecko.
- Co pani ma na myśli? - spytała zaintrygowana Drawska.
- Widzi pani, Genowefę ja od dawna znam. Ją w młodości kilka razy nie przyjęli na wymarzoną medycynę, a wcześniej na samych czwórkach, piątkach się...radziła sobie, widać byli lepsi, wtedy jeszcze takiego niżu nie było...demograficznego. - kobieta się poruszyła, a jej twarz wykrzywił grymas bólu - Ze wstydu zaczęła kłamać, popadła w mitomanię, nałogowo kłamała, nawet leczyła się i długo było dobrze. Potem jeden z jej synów zaczął się włamywać do mieszkań, za drugim razem go schwytano. Wtedy oskarżyła sąsiadkę swoją o włamanie do niej, nawet je sama spreparowała. Technicy tam ustalili, że to... sąsiadka niewinna, ale od tego czasu co jakiś kogoś oskarża, a to włamanie, a to groźby, że na jej syna to spisek...Żal mi jej, kilka razy nawet sędzia ją na leczenie wysyłał, ale choroba nawraca, tam powinni gdzieś mieć to co mówię w papierach.
- Rozumiem, a nie wie pani gdzie teraz może być bratanica? - spytała Emilia.
- Nie wiem, miała nie iść do pracy, jakieś sprawy załatwiać dzisiaj chciała...
- Dobrze, a czy bratanica może mieć broń? - kontynuowała Emilia
- Pani, ona to dobra dziewczyna, na oczy nie widziała giwery żadnej - obruszyła się kobietata.
- Rozumiem, mogę jeszcze od pani dowód prosić? - spytała spokojnie Emilia
- Tam jest, na wierzchu w szafce - kobieta wskazała ręką, Stefan odłożył notatnik i przyniósł dokument. Widniało w nim nazwisko Aldona Malka, jak się okazało gospodyni nie była nigdy karana. Wyszli nieco przygnębieni.
***
Funkcjonariusze wrócili na ulice Wrocławia. Oboje byli przejęci, to co widzieli w tamtym mieszkaniu...
- Co będzie z tą kobietą? - zapytał Stefan.
- Wiesz, no co, zgłoszę to na opiekę społeczną, może żeby częściej kogoś tam wysyłali. Jaką świnią trzeba być, żeby... - mimo swoich obaw o Stefana Emilia sama zaczęła się nakręcać. Po chwili się jednak zrehablitowała.
- Nie myśl o tym za dużo, bo się szybko wypalisz zawodowo. - chwilę milczeli. Przejeżdżali obok starych garażów fabryk i jakiegoś przedsiębiorstwa komunikacyjnego.
- No dobra, a co ze sprawą?
- Jest dość poważny problem. Sama zgłaszająca raczej się nie przyzna do choroby, a szpital z tajemnicy lekarskiej może zwolnić jedynie sąd. Zresztą nawet taka prawda nie oznacza, że do włamania nie mogłoby dojść.
- No właśnie - przyznał jej rację - chociaż to było nieco dziwne. Ona była bardziej podekscytowana niż przestraszona.
- Dobra teraz zgłoszę przerwę, a potem coś postanowimy. - rzekła chwytając radio - 04 do 00
- 00 zgłaszam się.
- 00 po pierwsze powiadom opiekę społeczną, przy Andersa 1 jest potrzebny ktoś od nich. Po drugie czy uprzednio kilkakrotnie Genowefa Malisch zgłaszała poważne przestępstwa?
- Moment...Tak, ale zawsze kończyło się umorzeniem, teraz widzę też, że była na przymusowym leczeniu za składanie fałszywych oskarżeń. Wcześniej nie miałem jak sprawdzić, taki młyn był.
- Spoko, niestety ten włam mógł być urojony, kobieta jest mitomanką, ale na razie wpisz nas na przerwę.
- Przyjąłem, bez odbioru.
***
Policjanci wrócili na bazę i od razu poszli na stołówkę. Wzięli ziemniaki z jakimś koteletem i przysiadli się do Oli i Mikołaja, którzy akurat jedli to samo.
- Jak tam dzionek? - zapytał Mikołaj wycierając brudne od sosu usta. Ola cichutko zachichotała.
- Mamy sprawę zgłoszoną przez mitomankę, daj spokój - odparła Emilia.
- Ouu to może być ciężko, chyba na szczęście ja nigdy nie prowadziłem takiego śledztwa - odparł Białach i kiwnął głową.
- Bez przesady, policjant powinien sobie ze wszystkim radzić - zauważyła Ola.
- A czy ja mówię, ze sobie nie poradzę? To po prostu będzie skomplikowane - odpowiedziała Emilia. Czemu ta Wysocka zawsze musiała rzucać w jej kierunku jakieś swoje złośliwości? Chciała zapytać gdzie interweniowali koledzy z piątki, ale podszedł do nich dyżurny.
- Słuchajcie, sorry, że wam przerywam, ale dzwoniła kobieta z Andersa 1, pilnie prosi, abyście do niej pojechali. - poinformował Emilię i Stefka.
- To cześć - rzuciła sierżant i razem ze Stefanem wstali.
- Czołem! - odpowiedział Mikołaj.
***
Przez całą drogę zastanawiali się o co może chodzić. Po dotarciu od razu pozli do pokoju - przy meblach stała wysoka blondyna o jasnej karnacji w białym swetrze i kremowych dżinsach, a właścicielka leżała.
- Po co tu ta policja, nie wierzysz mi? - spytała młodsza z obecnych.
- To trzeba wyjaśnić.
- Sierżant Drawska, posterunkowy Brzózka, KMP we Wrocławiu, ale o co chodzi? To jest pani bratanica?
- Maja Mrez, tak.
- Poproszę pani dowód - oznajmił Stefan, kobieta natychmiast podała mu dokument. Po sprawdzeniu okazało się, że jest czysta.
- Co pani robiła dziś, przed południem?
- Byłam z moim chłopakiem, Adamem Paladem.
- Proszę państwa, ona mi dzisiaj ponad dwa tysiące na leki dała, skąd ty miałaś te pieniądze? - zapytała z bólem pani Aldona. Widać było, że boi się odpowiedzi, czuła się źle podejrzewając bratanicę. Emilia i Stefan posłali sobie szybkie spojrzenia.
- To od Adama, powiedziałam mu o naszej sytuacji!- przekonywała ze łzami w oczach Maja.
- I może to potwierdzić? - spytała Emilka.
- Teraz jest w samolocie, leci, ma jakieś interesy w Stanach, 10 minut temu wyleciał.
- Funkcjonariusze nie wiedzieli co o tym wszystkim myśleć. Stefan wpadł na pewien pomysł, zacząć szeptać partnerce na ucho.
- Słuchaj, weźmy młodą do tego sklepu pani Genowefy, zobaczymy jak zareagują.
- Ok - odpowiedziała Emilia - Proszę położyć ręce na ścianie i stanąć prosto - poleciła dziewczynie. Maja Mrez wykonała polecenie, chyba się bała.
- Są jakieś ostre, niebezpieczne narzędzia? - spytała Drawska
- Nie.
- Młody, zabezpieczaj mnie.
***
Podczas przeszukania nie znaleziono żadnych podejrzanych rzeczy, podejrzewaną zawieziono więc na miejsce popełnienia rzekomego przestępstwa. Przez całą drogę Emilia i Stefan zastanawiali się kto tak naprawdę mówi prawdę. Dojechali - pani Genowefa stała za ladą.
- Ty, to ja ci pracę dałam, a ty takie rzeczy!
- Nic nie zrobiłam, o co ci chodzi kobieto, wycofaj to! - wrzeszczała Maja.
- Spokój! - zakrzyknęła Emilia - Czy utrzymuje pani, że ta osoba okradła pani sklep? - spytała właścicielki.
- Oczywiście, a ciotka taka dobra i biedna kobieta, jak ci nie wstyd, pracę ci dałam!
Wtem wszedł łysy i barczysty mężczyzna z teczką.
- Dzień dobry, przepraszam, że takie opóźnienie i bez uprzedzenia, ale padły nas serwery, nie mieliśmy danych klientów. Ja oczywiście z hurtowni, przywiozłem figurki i medaliki, ale jak coś mogę przyjść jutro?
- To dzisiaj nie było tu dostawy? - spytała niepewnie Emilia. Wszystko zaczynało się składać.
- Nie... - odparł facet. Starsza pani pobiegła na zaplecze, wzięła nóż i zaczęła nim machać przed swoją klatką piersiową i brzuchem. Przez łzy mówiła, że naprawdę nie chciała, że samej już jej się mieszają wymysły z rzeczywistością. Była bardzo roztrzęsiona.
- Spokojnie - głos Stefana przybrał pewności siebie i spokoju, Emilia była pod wrażeniem - Nikt nie ma do pani pretensji, proszę odłożyć nóż.
Posłuchała. Na szczęście. Natychmiast do niej podeszli, złapali ją, odepchnęli niebezpieczne narzędzie. Polecili Mai Mrez się oddalić, sami wezwali pogotowie psychiatryczne, które szybko zareagowało. Tak zakończył się ten dzień służby.
***
W następnej części:
Masowe wyłudzenia na terenie Wrocławia: Czy wspólne działania aspiranta Mikołaja Białacha, posterunkowej Aleksandry Wysockiej, sierżant sztabowej Moniki Kownackiej i starszego posterunkowego Krzysztofa Zapały doprowadzą do ujęcia sprawcy?
Aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka zajmą się ponadto byłym więźniem dręczonym przez sąsiadów po opuszczeniu zakładu karnego.
niedziela, 24 maja 2015
Za ewentualne błędy przepraszam - nie miałem siły jakoś tego jeszcze raz przeczytać. Z dedykacją dla Anastazji Nadii
Poranną odprawę jak zwykle przeprowadzał siedzący u szczytu stołu inspektor Wysocki. Komendant wyglądał na nieco zmęczonego, jednak starał się trzymać fason. Po jego lewej stronie siedzieli Ola i Mikołaj, a naprzeciwko nich Emilia, Jacek i młody blondyn z lekkim zarostem i odrobinę kanciastą twarzą. Pagon był czysty - czyli posterunkowy. Co jakiś czas zatrzymywały się na nim zaciekawione spojrzenia innych, które po chwili ponownie wracały do komendanta omawiającego właśnie reformy jakie planuje przeprowadzić komenda główna, a wśród których było między innymi zwiększenie minimalnej liczby dyżurnych czy wprowadzenie większej ilości programów współpracy między policją, a strażą miejską (opcjonalnie gminną). Jeśli chodzi o liczbę osób na posterunku każda zmiana jest na lepsze - patrolowcy zbyt często musieli zjeżdżać na bazę by kogoś przesłuchać czy przyjąć zgłoszenie. Jednak zwiększenie współdziałania ze strażnikami miejskimi - obecnym średnio się to uśmiechało, już teraz zdarzało się, że wzywano ich do bójek i pobić, a na miejscu byli bezradni przedstawiciele straży miejskiej - niektórzy z nich zamiast zwiększać masę powinni zainwestować w formę. Nikt nie miał jednak czasu by zbyt długo to roztrząsać - kolejnym punktem do którego przeszedł inspektor Wysocki były osoby poszukiwane i samochody, które bezwzględnie należy poddać kontroli. Po wymieniu wszystkich osób i pojazdów "specjalnej troski" dowódca przeszedł do rewirów:
- Białach i Wysocka dziś biorą rejon trzeci, zwróccie szczególną uwagę na okolice tamtejszego gimnazjum. Otrzymujemy coraz więcej sygnałów, że kręci się tam diller narkotykowy. Z kolei Drawska z naszym nowym kolegą, posterunkowym Stefanem Brzózka, tuż po szkole policyjnej - mówiąc to wskazał na "świeżaka", który na chwilę wstał- będzie pilnowała porządku na Krzykach. Pokażcie mu wszystko, zapoznajcie z realiami służby i świeccie przykładem, pani sierżant!
- Oczywiście, panie komendancie - Emilia posłała swojemu nowemu partnerowi ciepłe spojrzenie, chciała mu dodać otuchy. Sprawiał wrażenie jakby chciał jak najprędzej stąd prysnąć, była ciekawa jak poradzi sobie na interwencjach.
- Do pracy! - zawołał dziarsko Wysocki, a jego ludzie się rozeszli.
***
Emilia i Stefan ruszyli w teren - "nowy" tak naprawdę bardzo pobieżnie wszystkich poznał, bo zarówno im jak i piątce śpieszyło się na patrol. W ich rejonie tego dnia kręciło się mało osób, mijali więc kioski z odpadającą farbą i bohomazy na elewacjach starych kamiennic, gdzieniegdzie z przerwą na sklep - nawet jakichkolwiek punktów usługowych było tu niewiele, a podwórka przeważnie chowały się za blokami.
- Jak ci się u nas podoba? - spytała Emilia
- Partnerka całkiem, całkiem - odparł jakby od niechcenia. A wydawał się taki cichy!
- Młody, nie przeginaj - odparła. Co to w ogóle miało być? Przy przełożonych jak trusia, a teraz tani cwaniaczek od siedmiu boleści. Nie punktował w jej oczach.
- Dobra, przepraszam. A tak na serio cieszę się, że mogę zaczynać we Wrocku - niektórych kolegów po szkole wysłali na jakieś zadupia, żeby przepędzali krowy z dróg. Bezsens.
- Sama kiedyś, wiesz na wiejskim posterunku te krowy twoje przeganiałam. - odparła z uśmiechem.
- Serio? - zapytał z nutą wahania - Komendant mówił, że byłaś w Stanach.
- No potem tak się złożyło, że trafiłam na roczne szkolenie za ocean, ale wcześniej wsi spokojna, wsi wesoła.
- No, no. A za ten ocean to za co?
- Jedno takie odznaczenie, wiesz dostałam, ale lepiej czujnie patrz na drogę, a nie na mnie. Mnie nie musisz pilnować, ja się sama upilnuję!
***
W innej części miasta okolice jednego z Wrocławskich gimnazjów patrolowali aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka. Pomarańczowa szkoła była nieco z tyłu - przerywała rząd szarych, brzydkich budynków, które zdawały się chcieć odstraszyć chcących do nich wejść. Wokół placówki nie działo się nic co wymagałoby podjęcia interwencji - brak wagarowiczów, agresywnej młodzieży, słowem spokój. Naprzeciwko było kilka barów z kebabami, którym zmęczeni nauką nastolatkowie nie dawali zbankrutować. Funkcjonariusze nie tracąc czujności zaczęli rozmawiać:
- Nie wiedziałam, że taki z ciebie romantyk.
- Co? Przecież mówiłem, że to Ania miesza pudełka z filmami.
- Jasne, każdy facet przyłapany na oglądaniu komedii romantycznych tak mówi. odpowiedziała z szerokim uśmiechem.
- Trata tata, dobra młoda jedziemy gdzieś dalej.
-Ale komendant...
- Młoda, zawrócimy tu - mamy cały rewir patrolować. Poza tym nie chce, żeby ktoś nagrał jak kręcimy się w kółko jak nie powiem kto w miejscu gdzie się nic nie dzieje - odparł lekko spięty.
- No dobra, ty prowadzisz.
- No i tak zostanie - odparł i przecięli ulice wzdłuż podobnych do siebie budynków. Mijając spory lumpeks i stary kiosk skręcili i zjechali w okolice sporego, wyłożonego kamieniami placu. Przejechali kawałek milcząc - nagle usłyszeli tłuczone szkło i huk. Podjechali pod jedno z okien na parterze, a już po chwili nie mieli wątpliwości, że to stąd dobiegają niepokojące odgłosy. Kucnęli z lewej strony próbując zobaczyć sytuację, jednak widzieli tylko małą kuchnię - "gorąco" musiało być gdzieś w pomieszczeniu obok.
- Dawaj wchodzimy - Ola kiwnęła łagodnie głową zarzucając grzywkę.
- Poczekaj, spróbuję wezwać wsparcie - Mikołaj nacisnął przycisk nadawania w radiostacji i zaczął wołać dyżurnego:
- 00 do 05.
- 00 zgłaszam się.
- 00 jestem na Zamkowej 1, w mieszkaniu na parterze jest ostro, przez okno widzę tylko kuchnię więc nie wiem co dokładnie się dzieje. Jak szybko może dotrzeć wsparcie?
- Najprędzej w może 5 minut na gwizdkach, patrol czwarty wyślę. Rozumiem, że wkraczasz?
- Może być zagrożenie życia, wkraczam! - odparł słysząc krzyk bólu. Zaczęli z Olą biec, w tym samym czasie odezwał się jeszcze dyżurny:
- 05 uważajcie, rodzina ma niebieską kartę, a mąż i kat żółte papiery!
Na klatce bez trudu odnaleźli mieszkanie - na parterze było tylko jedno, na szczęście otwarte. Wbiegli do średniej wielkości pokoju - mały telewizor, nieco starodawne, pełne kiczowatych zdobień, ustawione pod ścianami meble, a na kredensach filiżanki i tandetne laleczki - wszystko wyglądało nieco jakby mieszkanie urządziła podstarzała kleptomanka. Jedna z oszklonych szafek po lewej stronie leżała przewrócona, a przy wąskiej, stojącej obok ławie znajdowały się odłamki szkła pochodzącego ze zbitych naczyń. W prawym rogu pomieszczenia, nad skuloną kobietą w bladoczerwonym dresie stał dobrze zbudowany mężczyzna w skórzanej kurtce i dżinsach, kawałek dalej inny - podobnie ubrany. Ten drugi na widok funkcjonariuszy wrzasnął psiarnia, natomiast pierwszy zaczął dusić kobietę - sytuacja nie była łatwa.
- Zostaw ją! - krzyknęła Ola.
- Zostaw ją,kurwa! - wrzasnął Mikołaj. Ofiara zaczynała sinieć, ucisk musiał być mocny. Sytuacja nie należała do łatwych - przy jakiejkolwiek próbie obezwładnienia agresora pokrzywdzona poleciałaby na ścianę. Mikołaj postanowił zaryzykować - nagle jakby się wyrwał, odepchnął pierwszego z obecnych, a "dusiciela" złapał łokciem za szyję. Akcja była błyskawiczna, nieco zaskoczył nawet swoją partnerkę. Teraz to on lekko podduszał niedawnego napastnika, jednak musiał też złapać faceta za ramię - ten się szamotał, jednak doświadczonemu aspirantowi szybko udało się zakuć go w kajdanki. W tym samym czasie drugi z obecnych rzucił się do ucieczki. Wysocka zagrodziła mu drogę, zaczęli się szamotać. Ostatecznie Ola unieruchomiła mu ręce i stanęła tak, by nie mógł jej zaatakować kopnięciem - był o wiele cięższy od policjantki. Po chwili w powaleniu człowieka na ziemię pomógł jej Mikołaj. Dowódca zaczął zgłaszać opanowanie sytuacji, z kolei Ola pochyliła się nad poszkodowaną - widziała spory siniec na twarzy maltretowanej kobiety.
- Dzień dobry posterunkowa Wysocka, coś panią boli? - spytała, nie uzyskując odpowiedzi.
- Halo! - krzyknęła, jednak efekt był identyczny jak chwilę temu. Sprawdziła oddech, na szczęście na razie nie doszło do zatrzymania krążenia, ale nastąpiła utrata przytomności. Natychmiast zgłosiła to Mikołajowi, który rozmawiał z dyżurnym i bezzwłocznie przekazał Jackowi, że potrzebują karetki.
***
W czasie poprzedzającym interwencję podjętą przez patrol piąty Emilia i Stefan nadal pilnowali porządku, którego póki co nic nie zakłócało.
- A w tych bramach często zimą zgarniamy bezdomnych i zwozimy na noclegownię. Wiesz, ludzie dzwonią najczęściej ze skargą, że śmierdzą, a my musimy ich odstawiać do w naszej exclusive limuzynie - Drawska zaznajamiała młodego z terenem, gdy odezwał się głos oficera dyżurnego:
- 04 zgłoś do 00
- 04 zgłaszam się - odebrała Emilia.
- 04, na błyskach z zachowaniem szczególnej ostrożności, na Zamkową 1 przez 1, jakaś niebezpieczna sytuacja. Mam szczątkowe informacje, ale jest tam już piątka, wy jedziecie jako wpsarcie.
- Przyjęłam, Zamkowa 1, udaje się bez odbioru.
Natychmiast ruszyli włączając "koguta." Widać było, że Stefan denerwował się pierwszą interwencją. Droga zajęła im około ośmiu minut - remonty nawierzchni, jeden idiota wybiegający na jezdnię, przez którego musieli ostro hamować i skrzyżowanie znacznie spowolniły czas dojazdu. Po przybyciu widzieli przy radiowozie skutych i trzymanych przez kolegów z Komendy zatrzymanych.
- Hej, zniszczenia mienia, naruszenie nietykalności cielesnej, ten jeszcze pobiegać chciał - Mikołaj wskazał na jednego ze sprawców - a ten złamał postanowienie sądu o zakazie zbliżania się do pani Mai Berger. Weźcie sobie jednego i dowieźcie do firmy.
***
Podczas krótkiej interwencji w zasadzie nic nadzwyczjanego się już nie zdarzyło. Wracając z aresztu Stefan postanowił o coś spytać:
- O co chodziło z tym, że jeden z tych kolesi chciał pobiegać?
- No wiesz, nawiać próbował, oddalić się - wyjaśniła Emilia - Ale Mikołaj nie takim dawał radę - odparła uśmiechając się.
- Dobrze go znasz?
- Kilka tygodni razem jezdziliśmy, to świetny glina.
***
Patrol czwarty wrócił do patrolowania ulic Wrocławia - prawie natychmiast po dojechaniu na teren, który dziś im przydzielono musieli wystawić mandat pieszemu, któremu śpieszyło się za bardzo - nie dość, że przechodził na czerwonym to jeszcze tuż obok przejścia - spryciarz, pomyślała Emilia. Był już w połowie jezdni, gdy zza zakrętu wyjechał radiowóz i policjanci go zauważyli. Natychmiast włączyli syrenę i zaparkowali na chodniku - do łamiącego przepis obywatela podszedł Stefan, Emilia go zabezpieczała.
- Dzień Dobry, posterunkowy Stefan Brzózka KMP we Wrocławiu. Proszę o dowód osobisty - w tym samym czasie Emilia zgłosiła ukaranie winnego wykroczenia na dyspozytornię.Mężczyzna miał na sobie białe dżinsy i zielony T-shirt, a na uszach słuchawki. Niechętnie i powoli wyjął z tylnej kieszeni dowód osobisty.
- Lubicie czepiać się o byle główno, co? Nawet nic nie jedzie.
- Proszę o spokój - odparł Stefan i odszedł na chwilę by sprawdzić legitymowanego. Sierżant Drawska go zabezpieczała, cały czas patrząc na kontrolowanego chłopaka. Okazało się, że nie był karany, ale aktualnie prowadzono przeciw niemu postępowanie w sprawie rozpowszechniania pirackiego oprogramowania.
- Z dniem dzisiejszym nakładam na pana mandat karny w wysokości 150 złotych.
- Za co taki wielki? Nikt nie jechał - obruszył się karany.
- Za przejście na czerwonym świetle proszę pana. - Emilia widziała błąd Stefana, jednak postanowiła nie reagować. Chciała zobaczyć czy on sam się poprawi.
- Ej, ej z innego sobie debila rób, przechodziłem obok przejścia!
- Po pierwsze nie przypominam sobie żebyśmy przechodzili na ty, po drugie niech pan nie będzie śmieszny! - odpowiedział Stefan, wyraźnie zaczynał się denerwować. Nie najlepiej - pomyślała dowódca patrolu, jeszcze dużo musi się nauczyć.
- Młody, idź do radiowozu i wystaw 50 - złotowy mandat za przechodzenie przez jezdnię w miejscu niedozwolonym.
- Ale przecież czerwony... - zaczął, jednak Emilka mu przerwała.
- Nie dyskutuj, a pana pouczam o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, wówczas sprawa trafi do sądu grodzkiego.
- Przyjmuję!
Wreszcie posłuchał, nieco zniechęcony wsiadł do radiowozu i zacząć wypełniać kwit. Po chwili wyszedł i przekazał pieszemu mandat, a także zwrócił dokument toższamości.
- Proszę bardziej uważać, może nie ma tu zbyt wielu kierowców, ale często nie wiedzą kiedy zdjąć nogę z gazu - dodała Emilia
Po powrocie do pojazdu młody dostał ochrzan.
- Młody, nie denerwuj się tak, w tej robocie jak w seksie - czasem im bardziej się przejmujesz tym gorzej wychodzi.
- I co taki cwaniaczek ma myśleć, że jest bezkarny?
- Przypominam ci, że dostał karę grzywny w wysokości 50 zł.
- Tak, bo szedł obok zebry.
- Młody, nic ci na to nie poradzę, takie przepisy. Co ty od dzisiaj mieszkasz w Polsce? - zaczynał ją irytować. Podobało jej się jego zaangażowanie w służbę, ale...w zasadzie pierwszy raz jechała z takim kompletnym żółtkiem. Ruszyli kawałek mijając zajętych własnymi sprawami ludzi. Oficer dyżurny nie dał im jednak ujechać daleko:
- 04 do 00
- 04 zgłaszam się
- 04 jedźcie na Babią 17, napad z bronią na sklep z religijnymi złotymi łańcuszkami, zegarkami i innymi takimi. Na błyskach z zachowaniem szczególnej ostrożności.
***
Tymczasem patrol piąty przebijał się przez zatłoczone miasto zmierzając do szpitala. Stan zdrowia poszkodowanej z ulicy Zamkowej poprawił się, mogła złożyć zeznania. Jej mieszkanie oczywiście już dawno zabezpieczyli policyjni technicy i cały czas ktoś go pilnował.
- Wieczorkiem będzie co robić na meczu.
- Swoją drogą wy faceci to wrogość sobie latami okazujecie bez znudzenia, a uczucia kobiecie maksymalnie miesiąc, parę miesięcy, rok?
- Do czego ty na Boga teraz uderzasz? Ja jestem na wszystkich ważnych meczach i nikogo nie okładam.
- Ty wszystkie ważne mecze zabezpieczasz.
- No właśnie, a w przerwach między rozgramianiem kiboli cieszę się z bramek. Myślisz, że po co zostałem gliną?
- Żeby mieć mecze za free? - zapytała Ola śmiejąc się.
- No a co myślałaś? - spytał Mikołaj, jakby to było tak oczywiste jak zły nastrój Kobielaka.
***
Weszli do sali, znajdowało się tam tylko jedno łóżko. Poszkodowana z rannej interwencji siedziała podtrzymując się na poduszkach. Była blada, jednak poza tym wyglądała już chyba nieco lepiej, choć nadal dość marnie.
- Jak się pani czuje? - zapytała delikatnie Ola. Niestety musieli narazić tą pacjentkę na dodatkowy stres płynący z przesłuchania.
- Dobrze, mogę z wami porozmawiać.
- Jakby coś było nie tak możemy przełożyć przesłuchanie- poinformował łagodnie Mikołaj.
- Nie, nie, chcę to już mieć za sobą.
- Dobrze. Gdyby cokolwiek się działo, chciała pani przerwać lub gorzej się poczuła proszę tylko dać znać. - poinstruował Mikołaj, Ola natomiast była już uzbrojona w długopis i notes służbowy.
- Wie pani kim byli sprawcy? - zaczął dowódca ekipy 05.
- To był mój były konkubent. Poznałam go dwa lata temu, na początku, no jak to na początku było cudownie. Jakiś rok temu po pijanemu mnie popchnął na ścianę i zaczął kopać. Uciekłam wtedy z dzieckiem do rodziców, dziś też tam było jak oni przyszli. Dał kwiaty przeprosił, przez miesiąc było znów jak wcześniej, zapomniałam o tym, ale potem znów zaczął mnie pchać, szarpać, bić. Po jakimś czasie miałam dość...chciałam to zgłosić, ale jakoś, odkładałam to... - nie przerywali jej, wiedzieli, że ofiarom przemocy należy po prostu dać się wygadać gdy już coś mówią.
- W końcu popchnął Martysię, tak, że na chwilę zemdlała. Ona ma dopiero 7 latek, ja...wtedy od razu to zgłosiłam, miałam założoną niebieską kartę.Trwało postępowanie. Mu się kończyły zawiasy od wyroku, miałam spokój... Niedawno...skończyło się postępowanie, minęły mu też chyba zawiasy z wyroku...Obok mnie mieszka jego kolega, dziś poszli do mieszkania tego kolegi, znaczy mojego sąsiada i potem razem do mnie. Popili i znów się awanturował, wyzywał mnie początkowo od dziwek, rozwalił meble, krzyczał, w zasadzie tylko mnie spoliczkował, to wasze przybycie go rozwścieczyło - nie mówiła tego jednak z wyrzutem czy pretensją.
- Nie wiadomo jak sytuacja by się rozwinęła, prawdopodobnie ta agresja by znalazła gdzieś ujście - poinstruował Białach - Konkubent się nazywa Marek Janas, a jego kolega Michał Karecki?
- Tak, tzn kolega to nawet nie wiem, mimo, że sąsiad.
- Co dokładnie mówili?
- Oboje wyzywali mnie od skażonych dziwek i, no używali słów na k
- Spokojnie, mieszkanie zostało zabezpieczone. Powiadomiła pani już kogoś z rodziny?
- Mamę, tata ma teraz delegację we Wrocławiu, a nie chcę, żeby moja córka mnie tak szybko widziała, u dziadków jest. Chcę trochę się uspokoić, dojść do siebie, po co ma się martwić.
- No tak - zgodził się Mikołaj - jak pani wydobrzeje to ktoś z komendy panią zawiezie do mieszkania, jest już zabezpieczone. Zdrowia zyczę i gdyby w jakikolwiek sposób była pani starszona czy grożonyby pani, choćby telefonicznie proszę natychmiast to zgłosić.
***
Załoga czwarta właśnie dojechała na miejsce zgłoszenia. Czekała tam już na nich starsza, siwa i chjuda kobieta w eleganckim, białym sweterku i dżinsach tej samej barwy. Na stojakach były kartki okolicznościowe, w oszklonej ladzie złote łańcuszki i kilka obrączek, z tyłu na półkach figurki aniołków i świętych, krzyże. Sklep był duży, ale ilość rzeczy i stojaków przytłaczała i zmniejszała optycznie wnętrze.
- Dzień dobry, sierżant Emilia Drawska, posterunkowy Stefan Brzózka, KMp we Wrocławiu.
- Dzień Dobry, Genowefa Malisch, proszę, proszę - właścicielka gestem zaprosiła ich do zaplecza, poszli za nią. Starsza pani usiadła w purpurowym fotelu, policjanci zaczęli rozpytanie:
- Co się stało? - spytała Emilia - Stefan notuj.
- No odebrałam nową dostawę właśnie to wszystko inwentaryzowałam, sprawdzałam tutaj w pokoiku, a tu jak burza wpada Maja. Ja już po niej, taka jak nie ona była widziałam, że coś swięci, ale w życiu bym nie pomyślała...
- Czyli zna pani sprawcę?
- No przecież ja jej tu serce i pracę dałam miesiąc temu niecały i tak mi się odwdzięcza, a z jej ciotką, co to ją chowa, bo jej rodzice nie żyją przyjaciółki jesteśmy.
- I co było dalej?
- Ja z przerażeniem, a ona w moją stronę wyjęła broń, krótką czarną, pistolet i bierze karton ze świętymi złotymi medalikami, pozłacanymi figurkami. No ja potem w krzyk i sparaliżowana nie wiedziałam co robić, w biały dzień i to taka dobra dziewczyna się wydawała, ona kiedyś kwiatki na procesji rzucała!
- Mówiła coś?
- Krzyczała, żebym siedziała cicho, myślam, że zawału dostanę!
- Jak wygląda i jak się nazywa dziewczyna?
- No, takie blond włosy ma, no ubiera się teraz tak jak te dziewczyny nowoczesne, normalnie, ale zawsze to grzecznie, cicho, a tu...Maja Mrez się nazywa.
- A mówiła coś przedtem, że ma jakiekolwiek problemy, może o pożyczkę prosiła?
- Problemy? Pani, problemy to jej ciotka ma chora jest na nogę, nic nie robi, w mieszkaniu smród, bród i to jeszcze taka bratanica z piekła rodem, mieszkają razem.
- A można adres tej ciotki?
- Andersa 1, takie dziewuczysko z taką kobieciną biedną!
- Dobrze, dobrze spokojnie, zajmiemy się sprawą. Opisze pani jeszcze te medaliki?
- A ja tu mam takie same, zawsze podobne zamawiam zawsze, tylko figurek nie mam. - powiedziała i podprowadziła ich do części głównej, gdzie pokazała medaliki.
- Takie same były? - upewniła się Emilia
- Identyczne!
- Dobrze zajmiemy się sprawą, pojedziemy do tej ciotki, proszę się uspokoić - poinstruowała Emilia. Wychodząc zgłosiła na radio, że sprawczyni ma prawdopodobnie broń - jak się okazało nielegalnie posiadaną.
Ciąg dalszy nastąpi...
Poranną odprawę jak zwykle przeprowadzał siedzący u szczytu stołu inspektor Wysocki. Komendant wyglądał na nieco zmęczonego, jednak starał się trzymać fason. Po jego lewej stronie siedzieli Ola i Mikołaj, a naprzeciwko nich Emilia, Jacek i młody blondyn z lekkim zarostem i odrobinę kanciastą twarzą. Pagon był czysty - czyli posterunkowy. Co jakiś czas zatrzymywały się na nim zaciekawione spojrzenia innych, które po chwili ponownie wracały do komendanta omawiającego właśnie reformy jakie planuje przeprowadzić komenda główna, a wśród których było między innymi zwiększenie minimalnej liczby dyżurnych czy wprowadzenie większej ilości programów współpracy między policją, a strażą miejską (opcjonalnie gminną). Jeśli chodzi o liczbę osób na posterunku każda zmiana jest na lepsze - patrolowcy zbyt często musieli zjeżdżać na bazę by kogoś przesłuchać czy przyjąć zgłoszenie. Jednak zwiększenie współdziałania ze strażnikami miejskimi - obecnym średnio się to uśmiechało, już teraz zdarzało się, że wzywano ich do bójek i pobić, a na miejscu byli bezradni przedstawiciele straży miejskiej - niektórzy z nich zamiast zwiększać masę powinni zainwestować w formę. Nikt nie miał jednak czasu by zbyt długo to roztrząsać - kolejnym punktem do którego przeszedł inspektor Wysocki były osoby poszukiwane i samochody, które bezwzględnie należy poddać kontroli. Po wymieniu wszystkich osób i pojazdów "specjalnej troski" dowódca przeszedł do rewirów:
- Białach i Wysocka dziś biorą rejon trzeci, zwróccie szczególną uwagę na okolice tamtejszego gimnazjum. Otrzymujemy coraz więcej sygnałów, że kręci się tam diller narkotykowy. Z kolei Drawska z naszym nowym kolegą, posterunkowym Stefanem Brzózka, tuż po szkole policyjnej - mówiąc to wskazał na "świeżaka", który na chwilę wstał- będzie pilnowała porządku na Krzykach. Pokażcie mu wszystko, zapoznajcie z realiami służby i świeccie przykładem, pani sierżant!
- Oczywiście, panie komendancie - Emilia posłała swojemu nowemu partnerowi ciepłe spojrzenie, chciała mu dodać otuchy. Sprawiał wrażenie jakby chciał jak najprędzej stąd prysnąć, była ciekawa jak poradzi sobie na interwencjach.
- Do pracy! - zawołał dziarsko Wysocki, a jego ludzie się rozeszli.
***
Emilia i Stefan ruszyli w teren - "nowy" tak naprawdę bardzo pobieżnie wszystkich poznał, bo zarówno im jak i piątce śpieszyło się na patrol. W ich rejonie tego dnia kręciło się mało osób, mijali więc kioski z odpadającą farbą i bohomazy na elewacjach starych kamiennic, gdzieniegdzie z przerwą na sklep - nawet jakichkolwiek punktów usługowych było tu niewiele, a podwórka przeważnie chowały się za blokami.
- Jak ci się u nas podoba? - spytała Emilia
- Partnerka całkiem, całkiem - odparł jakby od niechcenia. A wydawał się taki cichy!
- Młody, nie przeginaj - odparła. Co to w ogóle miało być? Przy przełożonych jak trusia, a teraz tani cwaniaczek od siedmiu boleści. Nie punktował w jej oczach.
- Dobra, przepraszam. A tak na serio cieszę się, że mogę zaczynać we Wrocku - niektórych kolegów po szkole wysłali na jakieś zadupia, żeby przepędzali krowy z dróg. Bezsens.
- Sama kiedyś, wiesz na wiejskim posterunku te krowy twoje przeganiałam. - odparła z uśmiechem.
- Serio? - zapytał z nutą wahania - Komendant mówił, że byłaś w Stanach.
- No potem tak się złożyło, że trafiłam na roczne szkolenie za ocean, ale wcześniej wsi spokojna, wsi wesoła.
- No, no. A za ten ocean to za co?
- Jedno takie odznaczenie, wiesz dostałam, ale lepiej czujnie patrz na drogę, a nie na mnie. Mnie nie musisz pilnować, ja się sama upilnuję!
***
W innej części miasta okolice jednego z Wrocławskich gimnazjów patrolowali aspirant Mikołaj Białach i posterunkowa Aleksandra Wysocka. Pomarańczowa szkoła była nieco z tyłu - przerywała rząd szarych, brzydkich budynków, które zdawały się chcieć odstraszyć chcących do nich wejść. Wokół placówki nie działo się nic co wymagałoby podjęcia interwencji - brak wagarowiczów, agresywnej młodzieży, słowem spokój. Naprzeciwko było kilka barów z kebabami, którym zmęczeni nauką nastolatkowie nie dawali zbankrutować. Funkcjonariusze nie tracąc czujności zaczęli rozmawiać:
- Nie wiedziałam, że taki z ciebie romantyk.
- Co? Przecież mówiłem, że to Ania miesza pudełka z filmami.
- Jasne, każdy facet przyłapany na oglądaniu komedii romantycznych tak mówi. odpowiedziała z szerokim uśmiechem.
- Trata tata, dobra młoda jedziemy gdzieś dalej.
-Ale komendant...
- Młoda, zawrócimy tu - mamy cały rewir patrolować. Poza tym nie chce, żeby ktoś nagrał jak kręcimy się w kółko jak nie powiem kto w miejscu gdzie się nic nie dzieje - odparł lekko spięty.
- No dobra, ty prowadzisz.
- No i tak zostanie - odparł i przecięli ulice wzdłuż podobnych do siebie budynków. Mijając spory lumpeks i stary kiosk skręcili i zjechali w okolice sporego, wyłożonego kamieniami placu. Przejechali kawałek milcząc - nagle usłyszeli tłuczone szkło i huk. Podjechali pod jedno z okien na parterze, a już po chwili nie mieli wątpliwości, że to stąd dobiegają niepokojące odgłosy. Kucnęli z lewej strony próbując zobaczyć sytuację, jednak widzieli tylko małą kuchnię - "gorąco" musiało być gdzieś w pomieszczeniu obok.
- Dawaj wchodzimy - Ola kiwnęła łagodnie głową zarzucając grzywkę.
- Poczekaj, spróbuję wezwać wsparcie - Mikołaj nacisnął przycisk nadawania w radiostacji i zaczął wołać dyżurnego:
- 00 do 05.
- 00 zgłaszam się.
- 00 jestem na Zamkowej 1, w mieszkaniu na parterze jest ostro, przez okno widzę tylko kuchnię więc nie wiem co dokładnie się dzieje. Jak szybko może dotrzeć wsparcie?
- Najprędzej w może 5 minut na gwizdkach, patrol czwarty wyślę. Rozumiem, że wkraczasz?
- Może być zagrożenie życia, wkraczam! - odparł słysząc krzyk bólu. Zaczęli z Olą biec, w tym samym czasie odezwał się jeszcze dyżurny:
- 05 uważajcie, rodzina ma niebieską kartę, a mąż i kat żółte papiery!
Na klatce bez trudu odnaleźli mieszkanie - na parterze było tylko jedno, na szczęście otwarte. Wbiegli do średniej wielkości pokoju - mały telewizor, nieco starodawne, pełne kiczowatych zdobień, ustawione pod ścianami meble, a na kredensach filiżanki i tandetne laleczki - wszystko wyglądało nieco jakby mieszkanie urządziła podstarzała kleptomanka. Jedna z oszklonych szafek po lewej stronie leżała przewrócona, a przy wąskiej, stojącej obok ławie znajdowały się odłamki szkła pochodzącego ze zbitych naczyń. W prawym rogu pomieszczenia, nad skuloną kobietą w bladoczerwonym dresie stał dobrze zbudowany mężczyzna w skórzanej kurtce i dżinsach, kawałek dalej inny - podobnie ubrany. Ten drugi na widok funkcjonariuszy wrzasnął psiarnia, natomiast pierwszy zaczął dusić kobietę - sytuacja nie była łatwa.
- Zostaw ją! - krzyknęła Ola.
- Zostaw ją,kurwa! - wrzasnął Mikołaj. Ofiara zaczynała sinieć, ucisk musiał być mocny. Sytuacja nie należała do łatwych - przy jakiejkolwiek próbie obezwładnienia agresora pokrzywdzona poleciałaby na ścianę. Mikołaj postanowił zaryzykować - nagle jakby się wyrwał, odepchnął pierwszego z obecnych, a "dusiciela" złapał łokciem za szyję. Akcja była błyskawiczna, nieco zaskoczył nawet swoją partnerkę. Teraz to on lekko podduszał niedawnego napastnika, jednak musiał też złapać faceta za ramię - ten się szamotał, jednak doświadczonemu aspirantowi szybko udało się zakuć go w kajdanki. W tym samym czasie drugi z obecnych rzucił się do ucieczki. Wysocka zagrodziła mu drogę, zaczęli się szamotać. Ostatecznie Ola unieruchomiła mu ręce i stanęła tak, by nie mógł jej zaatakować kopnięciem - był o wiele cięższy od policjantki. Po chwili w powaleniu człowieka na ziemię pomógł jej Mikołaj. Dowódca zaczął zgłaszać opanowanie sytuacji, z kolei Ola pochyliła się nad poszkodowaną - widziała spory siniec na twarzy maltretowanej kobiety.
- Dzień dobry posterunkowa Wysocka, coś panią boli? - spytała, nie uzyskując odpowiedzi.
- Halo! - krzyknęła, jednak efekt był identyczny jak chwilę temu. Sprawdziła oddech, na szczęście na razie nie doszło do zatrzymania krążenia, ale nastąpiła utrata przytomności. Natychmiast zgłosiła to Mikołajowi, który rozmawiał z dyżurnym i bezzwłocznie przekazał Jackowi, że potrzebują karetki.
***
W czasie poprzedzającym interwencję podjętą przez patrol piąty Emilia i Stefan nadal pilnowali porządku, którego póki co nic nie zakłócało.
- A w tych bramach często zimą zgarniamy bezdomnych i zwozimy na noclegownię. Wiesz, ludzie dzwonią najczęściej ze skargą, że śmierdzą, a my musimy ich odstawiać do w naszej exclusive limuzynie - Drawska zaznajamiała młodego z terenem, gdy odezwał się głos oficera dyżurnego:
- 04 zgłoś do 00
- 04 zgłaszam się - odebrała Emilia.
- 04, na błyskach z zachowaniem szczególnej ostrożności, na Zamkową 1 przez 1, jakaś niebezpieczna sytuacja. Mam szczątkowe informacje, ale jest tam już piątka, wy jedziecie jako wpsarcie.
- Przyjęłam, Zamkowa 1, udaje się bez odbioru.
Natychmiast ruszyli włączając "koguta." Widać było, że Stefan denerwował się pierwszą interwencją. Droga zajęła im około ośmiu minut - remonty nawierzchni, jeden idiota wybiegający na jezdnię, przez którego musieli ostro hamować i skrzyżowanie znacznie spowolniły czas dojazdu. Po przybyciu widzieli przy radiowozie skutych i trzymanych przez kolegów z Komendy zatrzymanych.
- Hej, zniszczenia mienia, naruszenie nietykalności cielesnej, ten jeszcze pobiegać chciał - Mikołaj wskazał na jednego ze sprawców - a ten złamał postanowienie sądu o zakazie zbliżania się do pani Mai Berger. Weźcie sobie jednego i dowieźcie do firmy.
***
Podczas krótkiej interwencji w zasadzie nic nadzwyczjanego się już nie zdarzyło. Wracając z aresztu Stefan postanowił o coś spytać:
- O co chodziło z tym, że jeden z tych kolesi chciał pobiegać?
- No wiesz, nawiać próbował, oddalić się - wyjaśniła Emilia - Ale Mikołaj nie takim dawał radę - odparła uśmiechając się.
- Dobrze go znasz?
- Kilka tygodni razem jezdziliśmy, to świetny glina.
***
Patrol czwarty wrócił do patrolowania ulic Wrocławia - prawie natychmiast po dojechaniu na teren, który dziś im przydzielono musieli wystawić mandat pieszemu, któremu śpieszyło się za bardzo - nie dość, że przechodził na czerwonym to jeszcze tuż obok przejścia - spryciarz, pomyślała Emilia. Był już w połowie jezdni, gdy zza zakrętu wyjechał radiowóz i policjanci go zauważyli. Natychmiast włączyli syrenę i zaparkowali na chodniku - do łamiącego przepis obywatela podszedł Stefan, Emilia go zabezpieczała.
- Dzień Dobry, posterunkowy Stefan Brzózka KMP we Wrocławiu. Proszę o dowód osobisty - w tym samym czasie Emilia zgłosiła ukaranie winnego wykroczenia na dyspozytornię.Mężczyzna miał na sobie białe dżinsy i zielony T-shirt, a na uszach słuchawki. Niechętnie i powoli wyjął z tylnej kieszeni dowód osobisty.
- Lubicie czepiać się o byle główno, co? Nawet nic nie jedzie.
- Proszę o spokój - odparł Stefan i odszedł na chwilę by sprawdzić legitymowanego. Sierżant Drawska go zabezpieczała, cały czas patrząc na kontrolowanego chłopaka. Okazało się, że nie był karany, ale aktualnie prowadzono przeciw niemu postępowanie w sprawie rozpowszechniania pirackiego oprogramowania.
- Z dniem dzisiejszym nakładam na pana mandat karny w wysokości 150 złotych.
- Za co taki wielki? Nikt nie jechał - obruszył się karany.
- Za przejście na czerwonym świetle proszę pana. - Emilia widziała błąd Stefana, jednak postanowiła nie reagować. Chciała zobaczyć czy on sam się poprawi.
- Ej, ej z innego sobie debila rób, przechodziłem obok przejścia!
- Po pierwsze nie przypominam sobie żebyśmy przechodzili na ty, po drugie niech pan nie będzie śmieszny! - odpowiedział Stefan, wyraźnie zaczynał się denerwować. Nie najlepiej - pomyślała dowódca patrolu, jeszcze dużo musi się nauczyć.
- Młody, idź do radiowozu i wystaw 50 - złotowy mandat za przechodzenie przez jezdnię w miejscu niedozwolonym.
- Ale przecież czerwony... - zaczął, jednak Emilka mu przerwała.
- Nie dyskutuj, a pana pouczam o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, wówczas sprawa trafi do sądu grodzkiego.
- Przyjmuję!
Wreszcie posłuchał, nieco zniechęcony wsiadł do radiowozu i zacząć wypełniać kwit. Po chwili wyszedł i przekazał pieszemu mandat, a także zwrócił dokument toższamości.
- Proszę bardziej uważać, może nie ma tu zbyt wielu kierowców, ale często nie wiedzą kiedy zdjąć nogę z gazu - dodała Emilia
Po powrocie do pojazdu młody dostał ochrzan.
- Młody, nie denerwuj się tak, w tej robocie jak w seksie - czasem im bardziej się przejmujesz tym gorzej wychodzi.
- I co taki cwaniaczek ma myśleć, że jest bezkarny?
- Przypominam ci, że dostał karę grzywny w wysokości 50 zł.
- Tak, bo szedł obok zebry.
- Młody, nic ci na to nie poradzę, takie przepisy. Co ty od dzisiaj mieszkasz w Polsce? - zaczynał ją irytować. Podobało jej się jego zaangażowanie w służbę, ale...w zasadzie pierwszy raz jechała z takim kompletnym żółtkiem. Ruszyli kawałek mijając zajętych własnymi sprawami ludzi. Oficer dyżurny nie dał im jednak ujechać daleko:
- 04 do 00
- 04 zgłaszam się
- 04 jedźcie na Babią 17, napad z bronią na sklep z religijnymi złotymi łańcuszkami, zegarkami i innymi takimi. Na błyskach z zachowaniem szczególnej ostrożności.
***
Tymczasem patrol piąty przebijał się przez zatłoczone miasto zmierzając do szpitala. Stan zdrowia poszkodowanej z ulicy Zamkowej poprawił się, mogła złożyć zeznania. Jej mieszkanie oczywiście już dawno zabezpieczyli policyjni technicy i cały czas ktoś go pilnował.
- Wieczorkiem będzie co robić na meczu.
- Swoją drogą wy faceci to wrogość sobie latami okazujecie bez znudzenia, a uczucia kobiecie maksymalnie miesiąc, parę miesięcy, rok?
- Do czego ty na Boga teraz uderzasz? Ja jestem na wszystkich ważnych meczach i nikogo nie okładam.
- Ty wszystkie ważne mecze zabezpieczasz.
- No właśnie, a w przerwach między rozgramianiem kiboli cieszę się z bramek. Myślisz, że po co zostałem gliną?
- Żeby mieć mecze za free? - zapytała Ola śmiejąc się.
- No a co myślałaś? - spytał Mikołaj, jakby to było tak oczywiste jak zły nastrój Kobielaka.
***
Weszli do sali, znajdowało się tam tylko jedno łóżko. Poszkodowana z rannej interwencji siedziała podtrzymując się na poduszkach. Była blada, jednak poza tym wyglądała już chyba nieco lepiej, choć nadal dość marnie.
- Jak się pani czuje? - zapytała delikatnie Ola. Niestety musieli narazić tą pacjentkę na dodatkowy stres płynący z przesłuchania.
- Dobrze, mogę z wami porozmawiać.
- Jakby coś było nie tak możemy przełożyć przesłuchanie- poinformował łagodnie Mikołaj.
- Nie, nie, chcę to już mieć za sobą.
- Dobrze. Gdyby cokolwiek się działo, chciała pani przerwać lub gorzej się poczuła proszę tylko dać znać. - poinstruował Mikołaj, Ola natomiast była już uzbrojona w długopis i notes służbowy.
- Wie pani kim byli sprawcy? - zaczął dowódca ekipy 05.
- To był mój były konkubent. Poznałam go dwa lata temu, na początku, no jak to na początku było cudownie. Jakiś rok temu po pijanemu mnie popchnął na ścianę i zaczął kopać. Uciekłam wtedy z dzieckiem do rodziców, dziś też tam było jak oni przyszli. Dał kwiaty przeprosił, przez miesiąc było znów jak wcześniej, zapomniałam o tym, ale potem znów zaczął mnie pchać, szarpać, bić. Po jakimś czasie miałam dość...chciałam to zgłosić, ale jakoś, odkładałam to... - nie przerywali jej, wiedzieli, że ofiarom przemocy należy po prostu dać się wygadać gdy już coś mówią.
- W końcu popchnął Martysię, tak, że na chwilę zemdlała. Ona ma dopiero 7 latek, ja...wtedy od razu to zgłosiłam, miałam założoną niebieską kartę.Trwało postępowanie. Mu się kończyły zawiasy od wyroku, miałam spokój... Niedawno...skończyło się postępowanie, minęły mu też chyba zawiasy z wyroku...Obok mnie mieszka jego kolega, dziś poszli do mieszkania tego kolegi, znaczy mojego sąsiada i potem razem do mnie. Popili i znów się awanturował, wyzywał mnie początkowo od dziwek, rozwalił meble, krzyczał, w zasadzie tylko mnie spoliczkował, to wasze przybycie go rozwścieczyło - nie mówiła tego jednak z wyrzutem czy pretensją.
- Nie wiadomo jak sytuacja by się rozwinęła, prawdopodobnie ta agresja by znalazła gdzieś ujście - poinstruował Białach - Konkubent się nazywa Marek Janas, a jego kolega Michał Karecki?
- Tak, tzn kolega to nawet nie wiem, mimo, że sąsiad.
- Co dokładnie mówili?
- Oboje wyzywali mnie od skażonych dziwek i, no używali słów na k
- Spokojnie, mieszkanie zostało zabezpieczone. Powiadomiła pani już kogoś z rodziny?
- Mamę, tata ma teraz delegację we Wrocławiu, a nie chcę, żeby moja córka mnie tak szybko widziała, u dziadków jest. Chcę trochę się uspokoić, dojść do siebie, po co ma się martwić.
- No tak - zgodził się Mikołaj - jak pani wydobrzeje to ktoś z komendy panią zawiezie do mieszkania, jest już zabezpieczone. Zdrowia zyczę i gdyby w jakikolwiek sposób była pani starszona czy grożonyby pani, choćby telefonicznie proszę natychmiast to zgłosić.
***
Załoga czwarta właśnie dojechała na miejsce zgłoszenia. Czekała tam już na nich starsza, siwa i chjuda kobieta w eleganckim, białym sweterku i dżinsach tej samej barwy. Na stojakach były kartki okolicznościowe, w oszklonej ladzie złote łańcuszki i kilka obrączek, z tyłu na półkach figurki aniołków i świętych, krzyże. Sklep był duży, ale ilość rzeczy i stojaków przytłaczała i zmniejszała optycznie wnętrze.
- Dzień dobry, sierżant Emilia Drawska, posterunkowy Stefan Brzózka, KMp we Wrocławiu.
- Dzień Dobry, Genowefa Malisch, proszę, proszę - właścicielka gestem zaprosiła ich do zaplecza, poszli za nią. Starsza pani usiadła w purpurowym fotelu, policjanci zaczęli rozpytanie:
- Co się stało? - spytała Emilia - Stefan notuj.
- No odebrałam nową dostawę właśnie to wszystko inwentaryzowałam, sprawdzałam tutaj w pokoiku, a tu jak burza wpada Maja. Ja już po niej, taka jak nie ona była widziałam, że coś swięci, ale w życiu bym nie pomyślała...
- Czyli zna pani sprawcę?
- No przecież ja jej tu serce i pracę dałam miesiąc temu niecały i tak mi się odwdzięcza, a z jej ciotką, co to ją chowa, bo jej rodzice nie żyją przyjaciółki jesteśmy.
- I co było dalej?
- Ja z przerażeniem, a ona w moją stronę wyjęła broń, krótką czarną, pistolet i bierze karton ze świętymi złotymi medalikami, pozłacanymi figurkami. No ja potem w krzyk i sparaliżowana nie wiedziałam co robić, w biały dzień i to taka dobra dziewczyna się wydawała, ona kiedyś kwiatki na procesji rzucała!
- Mówiła coś?
- Krzyczała, żebym siedziała cicho, myślam, że zawału dostanę!
- Jak wygląda i jak się nazywa dziewczyna?
- No, takie blond włosy ma, no ubiera się teraz tak jak te dziewczyny nowoczesne, normalnie, ale zawsze to grzecznie, cicho, a tu...Maja Mrez się nazywa.
- A mówiła coś przedtem, że ma jakiekolwiek problemy, może o pożyczkę prosiła?
- Problemy? Pani, problemy to jej ciotka ma chora jest na nogę, nic nie robi, w mieszkaniu smród, bród i to jeszcze taka bratanica z piekła rodem, mieszkają razem.
- A można adres tej ciotki?
- Andersa 1, takie dziewuczysko z taką kobieciną biedną!
- Dobrze, dobrze spokojnie, zajmiemy się sprawą. Opisze pani jeszcze te medaliki?
- A ja tu mam takie same, zawsze podobne zamawiam zawsze, tylko figurek nie mam. - powiedziała i podprowadziła ich do części głównej, gdzie pokazała medaliki.
- Takie same były? - upewniła się Emilia
- Identyczne!
- Dobrze zajmiemy się sprawą, pojedziemy do tej ciotki, proszę się uspokoić - poinstruowała Emilia. Wychodząc zgłosiła na radio, że sprawczyni ma prawdopodobnie broń - jak się okazało nielegalnie posiadaną.
Ciąg dalszy nastąpi...
Subskrybuj:
Posty (Atom)